Lucca, we zijn er weer

9 APRIL 2014 

 

 

In elke Italiaan klopt een hart van een kind

— Francesco Moser

 

     Op mijn nieuwe Pinarello Marvel           Hoe Fausto de oudere renner opbeurt

 

Mijn vader is niet meer

Niet eenvoudig om weer aan het bloggen te komen. De gedachten waren nog te veel elders. Bij  mijn vader. Het was al op dag 2 van ons verblijf in Lucca dit jaar dat we het bericht kregen dat hij in het ziekenhuis was opgenomen na een nachtelijke delieraanval met ambetante oorlogsherinneringen daarin. In eerste instantie waren de medici positief in hun verwachtingen. omtrent herstel. Hun optimisme moest echter worden ingeruild voor somberder berichten. Terug naar Nederland, dus. Daar werd al snel duidelijk dat het een aflopende zaak was. Een week na onze aankomst gooide hij, bijna 91 jaar oud, de handdoek in de ring. Ik heb goed afscheid kunnen nemen, al realiseerden Pa en ik ons bij mijn laatste bezoek niet dat het laatste keer zou zijn. Zijn overlijden maakt mij nu Pater familias of te wel Capo. Nog net voor mijn pensioen. Ik teken er voor om zo lang kwajongen te blijven als mijn ouwe heer.

 

De laatste foto die ik nam voor vertrek naar Lucca in februari

.... en weer terug aan de Via Michele Rosi
Inmiddels zijn we alweer ruim 2 weken terug op ons vertrouwde adres. In Lucca zijn er de eerste dagen nog de nodige condoleances van vrienden en bekenden bijgekomen. In Italië betekent het verlies van je vader een groot verlies. Zoals het ook voor mij is.

Gespot tijdens wandeling van busstation naar huis

We hebben de draad weer snel proberen op te pakken. De eerste week ging dat nog behoorlijk moeizaam. De vermoeidheid van de achterliggende periode moest er eerst nog even uit, zoals men zegt. Uiteraard ook het fietsen weer hervat, alsmede het toedienen van enige hersteldrank na afloop van de rit op mijn favoriete terrasje op het Piazza dell' Anfiteatro, hartje stad en toch maar 300 meter bij ons vandaan. Voor de kenners zoals daar zijn de heren RvS, ES, RF en JV, allen woonachtig te Utrecht: het blijft, verrassend misschien, bij één glas.
 

 

Ik dacht: een selfie? Kan ik ook! 

 

Mary-Anne's verjaardag

Die hebben we dan maar 2x gevierd. Op de eerste 'weer terug-zondag' hebben we met de familie Meschi (Cristina, Paladino plus zoon Davide) en Tim (the beast from Sheffield) primadeluxe gegeten in Il Rio (in Vorno). Zo wil je het wel vaker, mooie ambiance, goed volk en lekker eten.

 

 

 

De tweede keer was afgelopen weekend. We hebben de bloemetjes goed buiten gezet met Mirjam, Iem, Hil en Paul, speciaal overgekomen voor M-A's verjaardag, helemaal uit Huizen, Nederland. We hebben ze opgepikt bij het busstation hier in Lucca. Gelukkig waren ze goed herkenbaar :) aan hun gele koffertje en rose sjaal. Lekker gegeten (enne... met iets erbij), eerst hier in de tuin en de volgende dag bij een van onze favorieten, Tambellini, bar-restaurant een dik half uur open buiten Lucca.

 

 

Fietsen!

Ja , fietsen, daar zijn we hier toch (ook) voor! Na een maand van, op een dag na, alleen maar jours sans waren de benen weliswaar goed uitgerust, maar de vorm was pleite. Heerlijk om het weer op te pakken op de mooie parkoersen in de omgeving. Na een rustige herstart geleidelijk de meer pikante parkoersen aangevat, en dan bedoel ik niet alleen het Hoerenrondje. Er komt altijd wel enig klimmen bij kijken. Of meer dan enig. De mooiste klimparkoersen zijn meteen ongekend rustig qua verkeer. Het is er heerlijk haarspeldrijden, een van mijn favoriete bezigheden waar de Amerongse Berg noch de Cote de la Redoute mogelijkheden toe bieden. Gevoegd bij de fraaie landschappen waar het doorheen gaat een puur genoegen. En inmiddels zijn de meeste vogels ook weer terug van weggeweest. In de stad de Huiszwaluwen en Gierzwaluwen, Het gezang van Cetti's zanger, Zwartkop, Europese kanarie, Nachtegaal en Hop e.v.a zorgt voor een passende muzikale omlijsting.

 

De langste rit (140 kms) tot nu toe maakte ik met Dario en Pete, de sterke Australiër, tegenwoordig beide lid van cycloclub  La Bagarre.. Met de laatste puf ik hier op de foto uit op het bankje onder de eeuwenoude Steeneik op de Monte Magno, na de beklimming derzelve die volgde op gesterkte draf heen en weer langs de kust, onderbroeken door de klim van Monte Marcello. Die mannen zijn eigenlijk een maatje te groot voor mij, in ieder geval als het omhoog gaat. Maar het is good fun en ook een goeie training. Niet dan?

 

Het is moeilijk om de prijs voor de mooiste gereden route toe te kennen. Heuvelen boven Lucca komt in aanmerking, een zeer goed trainingsparkoers door de opeenvolging van wat kortere en wat langere stijgingen. Komt nog het dichtst in de buurt van de Ardennen, zou ik zeggen. Behalve dan waar het de schitterende zichten op wijn- en olijfgaarden betreft. Met veel plezier rij ik ook de route met daarin opgenomen de klim naar Gombitelli vanwege de oorverdovende rust, de goede herinneringen en het getierelier van de belendende vogelen.

Vooruit, als ik dan de knoop moet doorhakken wordt het de rit met Team Chrono deze week over Fiano en Pescaglia, zeg maar met de club van Paladino. Daar had ik ook vrouwelijk gezelschap van de sterk rijdende Cristiana. Het meest bergachtige parkoers ook tot nu toe. Lange klim van zowat 20 km, zegge en schrijve twee auto's tegen gekomen. Onderweg was het ook gezellig, ouwehoeren op de fiets. 'A tuta' en kalmpjes an wisselden elkaar af.

 

 V.l.n.r. Tim (GB), Cristiana, Luca, Joep, Charly (GB), Michel (NL) en Simone (foto Paladino)

 

Nog ander vrouwelijk gezelschap. Mary-Anne en ik zijn ook nog op pad geweest. Voor het vertier, en meteen om een beetje te oefenen voor onze meerdaagse fietstrip in mei . Met de e-bike kan zij ook de wat heuvelachtige parkoersen aan.

 

Mary-Anne komt boven op de Monte Balbano

 

Langs de rivier de Cerchio over het Puccini-pad richting de moerassen van Massaciuccoli

Al met al, we zijn hier weer aardig geland. Leuk fietsen, leuk kleppen links en rechts, zoals vrijwel dagelijks bij Giulia van de bar om de hoek, lekker eten ook (morgen bij zo'n andere favoriet, Da Pasquale ).

Het fietsen gaat zeker aan de meeste Lucchesi voorbij. Geen tijd, veel te inspannend, ze motten er niet aan denken.... Men wordt wel dol als de Giro of de Tirreno passeert. Dat dan weer wel. Er wordt veel geschrokken (c.q. ook bewonderd) als ik vertel over wat ik zoal fiets. Verwachten ze ook niet zo van een ouwe lul.
Toch is het behoorlijk druk op de weg met fietsers met een krom stuur. Het valt niet mee om als je in je eentje bent vertrokken niet uiteindelijk met derden in de rondte te trappen. Opvallend: het kan best 20 graden zijn, het merendeel der corridori gaat hardnekkig in het lang. Pas met Pasen wordt het zomer; ze hebben geloof ik niet in de gaten dat Pasen het enen jaar vroeg, het andere jaar laat valt. Onderweg, en niet te vergeten in de winkel van Paladino zijn er volop (ex-)profs te aanschouwen. Vandaag kwam ik Il Re Leone Cipollini nog tegen ('Salve'). Vorige week werd ik door Garminprof Ben King nog uit het wiel gereden; tegen zijn intervalmoment was ik niet bestand. Maar ja, hij rijdt nu de Ronde van het Baskenland, en ik niet. En, zoals gezegd, bij Paladino kom je vaak rijders van de grote ploegen tegen. Een flink aantal woont hier gewoon, andere coureurs zijn tussen hun wedstrijden door tijdelijk aanwezig om hier in de buurt te trainen. Kortom, aan ambiance geen gebrek, als je van de koers houdt. 

                       Maandag jl. met Sebastian Lander (BMC), vandaag 27e in de Scheldeprijs