Verbijsterd hoorde ik vanochtend het nieuws van de treinoverval bij Parijs. Maar liefst 30 gebivakmutste jongeren beroofden de reizigers van hun geld en bezittingen, van coupé naar coupé gaande. Met de traangasspuit in de hand. En niet vies van een stevige mep. Arme reizigers, typisch een gevalletje van 'op het verkeerde moment op de verkeerde plaats'. Maar wat gebeurt er allemaal? Zijn de barbaren - een nog niet voltooide mutatie van de oude mens (VN)- al zo ver opgerukt? Ik denk het. Want alles wordt minder, da's algemeen bekend. Hier in het bejubelde en geliefde Toscane geldt dat ook op een aantal punten, dus ook in Lucca. Kom ik nog op terug (als u dat ten minste niet erg vindt). Houden barbaren van fietsen? Het zal wel niet. Ik daarentegen wel. Waarmee nog niet het bewijs is geleverd dat ik niets barbaars in mij zou hebben. De lezer is vrij om daar zijn/haar eigen gedachten over te hebben. Vrienden en bekenden, die weten het wel.
Ik kon hoe dan ook vandaag gelukkig een (kort) rondje fietsen, stevige wind (vrij bijzonder) maar een zonnetje bij een graad of 14. De geest kon alleszins waaien, en dat deed ie. Al met al prima omstandigheden, korte broek, twee laagjes boven. Enne... vandaag sokjes van Sockeloen
Zonder sokjes van Sockeloen word je never nooit nie wereldkampioen
Dat is dan weer meer geworden, de temperatuur, c.q. het weer in het algemeen. Blijft de rest van de maand zo, wel af en toe wat nat maar temps rond de 15, op sommige dagen erboven. Ligt in Nederland heel anders, las ik net in de Volkskrant. Vervelend, maar wat doe je er aan? Door al die frissigheid doen de Steenuiltjes (www.beleefdelente.nl/steenuil) het ook nog even rustig aan met de amoureuziteiten, of hoe heten die dingen..?.
Ex-Fietskoerier Michel op de Monte Balbano
Met Tim (Sheffield Wednesday) en Hans Christian (Noorwegen)
De laatste week was het weer hier overigensbepaald wisselvallig. T/m zaterdag jl. heb ik in goed internationaal gezelschap (Noorwegen, Engeland, hoewel van Sheffield, Italië, en NLD, de fameuze ex-fietskoerier Michel een viertal mooie ritjes kunnen maken, met maar een klein beetje nat..
Met de Noren richting Matraia
Idem op de Monte Pitoro
Op zondag en zeker op maandag was het echter ronduit hondenweer (tempo da lupi = 'wolvenweer'; wij hebben nog geen wolven, maar dat komt in orde). Nu werd er hier op zondag een duathlon-wedstrijd gehouden. Dat is rennen, fietsen, rennen. De mannen en de paar vrouwen hielden het nog net droog, maar de ondergrond was wel doordrenkt met de regen van de dagen er voor.
Prachtparkoers, onder de Muren
Nee, dan hadden de profrenners in Milaan- San Remo het een stuk beroerder. Veramente Tempo da Lupi! Traksel-weer, maar die reed helaas niet mee. Dergelijk weer is mij in het verleden ook een aantal keer overkomen, in de Grote Alpentour en Zwitserland-Italië van Cycletours en En Route. Nooit, maar dan ook nooit vergeet ik bv. de klim op de Oberalp in een van die reizen. Per meter omhoog werd het natter en kouder, totdat we gewoon in de sneeuw reden, met a cold wind ahead, geen zicht. Toen er een autootje langs reed, en ik bijna het bewustzijn had verloren wist ik met mijn laatste krachten van de fiets te komen. Om mijn weg te voet naar de colhoogte te vervolgen. Dat bleek 2 bochten verder te zijn. In de volgende bocht kwam ploegleider Brinkman (zoon van de fameuze Manus) mij met een warme deken tegemoet gerend, en hij geleidde mij naar het busje. Dat zat al bijna vol met hevig sidderende, bevende en huilende teamgenoten. Ons scheidde slechts de afdaling naar Andermatt om in het gerieflijke hotel te geraken. Goed getraind als we allemaal waren trad het herstel spoedig in na douche en even onder de wol. Nog nooit zoveel power en sterke verhalen aan tafel meegemaakt als die avond. Maar ik dwaal af, want zo slecht was het weer hier nu ook weer niet, en ook niet in Milaan-San Remo.
Ciolek legt Sagan en Cancellara er op; in de verte de eerste Nederlander: Sebastiaan Langeveld
Vanaf zondag-mezzogiorno was in ieder geval zeker geen fietsweer, maar wel goed genoeg om ons 's avonds naar een van de favo-resto's Da Pasqualino te begeven. Beiden erg genoten van de ambiance en het lekkere eten. Maandag was werkelijk de slechtste dag ooit hier beleefd. Weeralarm, gevaar voor buiten de oevers tredende rivier de Serchio (loopt pal langs Lucca) en al haar zijlopen, gevaar voor aardverschuivingen, dat werk.
Serchio vol
Dubbel pech
Wat een geluk:
BeantwoordenVerwijderenlekker weer, lekker trappen, mooie omgeving, leuke mensen. viva la vida!