Mixed feelings all over

Ook klimaatverandering bedreigt de wereldvrede

_______________________________________

Informatiebord over de natuur in en rond rivier de Serchio

30 maart - 1-april

Hij staat laag, de Serchio

Het weer, hier en daar

Dat kan me nog wat worden, zondag in de Ronde van Vlaanderen. Het ziet er  naar uit dat het echt astrant Ronde van Vlaanderen-weer gaat worden.  Staat ons dus een heroïsche aflevering van de monumentale klassieker te wachten? Ik zet de stoel alvast maar klaar. Zeker nu ook ons Mathieu zich vandaag weer van zijn beste kant heeft laten zien. Wie hoopt er niet op een beklijvend duel tussen hem en Wout (update 31-1: Wout doet zeer ws. niet mee wegens ziekte). Kou, nattigheid, modder...., deze kanjers weten wel daarmee om te gaan, de Bartali en Coppi van deze tijd. Hoewel, ik heb bij de helden van nu nog geen contrast van het soort 'behoudend (katholiek) en vrijgevochten (socialist)' zoals destijds bij de Italianen kunnen ontdekken.

Ons huis in Utrecht (1 april ochtend, foto: Roel Drost)

Voor Nederland werd in het weekend flinke sneeuwval verwacht. Die is inmiddels gevallen (update 1 april). Of die sneeuw ook Vlaanderen gaat bereiken is ongewis, maar koud gaat het zondag zeker worden, met nog buien wellicht, Mooi lullig in ieder geval voor al diegenen die zich het schompus hebben getraind om zaterdag in de toerversie van de Ronde te kunnen vlammen. Zoals vriend Eddy. Als het zaterdag door kan gaan zullen de vrouwen van de meisjes, de mannen van de jongens worden gescheiden. Hetgeen uiteraard ook voor zondag geldt. Deed Bobbie Traksel nog maar mee.....

Hier is het vandaag (de 30e) dan eindelijk gaan regenen, na honderd dagen zonder één drup. Dat is zowel in de stad als in het buitengebied goed te zien. Zo is een groot deel van de beddingen van de rivier de Serchio drooggevallen, een drooglegging die ik voor me zelf nog niet heb kunnen realiseren. En tijdens mijn fietstochtjes van de laatste weken (deels over 'sterrata', onverhard) was het vaak stof happen geblazen, zo droog was het ook in berm en beemd. Ook voor de komende dagen wordt nog aardiug wat nattigheid verwacht. Dat is om meer redenen maar goed ook, bv. ook om de 'geoliede' wegen weer wat veilger berijdbaar te maken met het fietsje.

In de begroeiing links en rechts laten de Cetti's zangers zich ruimschootys horen

Zware luchten boven Lucca

Het regent hier sinds woensdag pijpenstelen. Vanaf ongeveer derde kerstdag is het hier eigenlijk voortdurend alleen maar fraai weer geweest, zij het in eerste instantie met name 's ochtends en 's avonds nog aan de frisse kant. Een beetje zoals het de laatste paar weken in Nederland was. Tot gisteren dan dus. We gingen maar weer eens lekker lunchen in Bar Martini, onze vaste ontmoetingsplek in 'het' wijk. Uitbaatster Giuly en haar man Luca aten gezellig mee, zij behoren al wat jaartjes tot onze beste vrienden hier. Het was weer heerlijk, zoals te doen gebruikelijk. De avond ervoor heeft zij na een lange werkdag nog de energie gevonden om het een en ander klaar te maken.

Via Borgo Gianotti, buiten de Muren, aan de noordkant van het centrum

Inmiddels zitten we alweer zo'n maand in ons nieuwe appartement in Borgo Gianotti, net buiten de Muren, en gelegen aan een drukke invals(kassei)weg, inderdaad, de Via Borgo Gianotti.  Als je uit de richting Camaiore komt rijden en de brug over de Serchio bent gepasseerd, is dit de weg waarlangs je Lucca vanuit het noordwesten komt binnen rijden. Op bovenstaande foto zie je dat het niet om een soort autostrada gaat. Sterker, het is een straat met vele winkels. Jammer van al die geparkeerde auto's, en uiteraard van de verkeersdrukte. Het wachten is op de bouw van een nieuwe brug om het grootste deel van het inkomende verkeer af te kunnen leiden. Passend in het beeld dat menigeen heeft over Italië: daar wordt al meer dan 30 jaar over gepalaverd. Eenmaal zonder inkomend regionaal verkeer zou de straat via een herinrichting een enorme opkont kunnen krijgen, met minder geparkeerde auto's en meer ruimte voor de voetganger en rolstoelgebondenen bv. Want zeker voor die laatste categorie is het hier geen doen.

Desalniettemin zitten we hier prima. Ons appartement ligt net om de hoek aan de Via Augusto Passaglia, genoemd naar een andere beroemde Lucca-zoon, de maker van o.a. het hoofdportaal van de kathedraal van Florence. Van het verkeer op de invalsweg hebben we eigenlijk weinig last, we slapen prima, net als hondje Lucca.

We hebben hier in de V. Augusto Passaglia heel goede buren, de wijnfirma Rugani. Het winkelaanbod in de Via Borgo Gianotti is ruim en veelzijdig,, van viswinkel tot schoenenwinkel en nagelstudio, Eigenlijk alles van node bij de hand in prettig kleine winkels. En het echte centrum ligt op een boogscheut: op 300m ligt de Porta Santa Maria. Maar nee, een voetgangersparadijs is het zeker niet. Scheelt weer in de rolkoffers, dat wel.

Genoeglijke zaken 

We komen de dagen nog altijd prettig door. Zonder moeite. Uit eten hebben we al regelmatig gedaan, van bescheiden tot iets luxer. Soms op lunch in Bar Martini, vaak bij een van onze favo-restaurants, ook met vrienden (o.a. onlangs ter viering van M-A's 73e verjaardag (jaja....). Kortom, de inwendige mens wordt bij tijd en wijle voldoende gekieteld en gepamperd. 

Wandelen met hondje Lucca is ook geweldig om te doen. Het is vooral genieten van haar parkoerskennis en interacties met andere honden. Wat dat betreft vormt de middagsessie wel een hoogtepunt. M-A gaat dan naar de spalti (de graslanden net buiten de Muren) voor de vaste afspraak met andere hondjes en hun baasjes.

 (foto: Ric)

Ze weten allemaal waar de snoepjes zitten...

Na de lunchttime-walk, c.q. na mijn fietsritje doet Lucca graag een tukkie met de Grote Baas 

Fietsen

Tirreno-Adriatico

Passage San Giuliano Terme 2e etappe Tirreno-Adriatico

Zoals elk jaar heb ik ook dit jaar ter stimulatio der grinta weer wat authentieke wielersfeer opgesnoven tijdens de eerste 2 dagen van de Tirreno-Adriatico. Een bezoek aan de tijdrit op de eerste dag in Lidi di Camaiore vind ik altijd het mooist: beetje koers kijken, bij de bussen langs, de renners zien in- en uitrijden, materiaal bekijken, ik hoef niet meer naar de Bike Motion beurs voor de mooiste spulletjes te kunnen zien...

Zie ook bovenstaande foto. Voor deze flitspassage ben ik samen met Stuart naar San Giuliano Terme gefietst. Voor diegenen die niet weten waar je je dan aan overgeeft: eerst even koffie drinken, dan snel langs het parkoers gaan staan. Waar voorlopig geen drol gebeurt. Toch stijgt de spanning, want ja, het Moment komt toch per tel een stukje dichterbij. Aha, daar is de eerste motorbegeleider, even later gevolgd door enkele vooruit gereden ploegauto's (snel kijken of je daar misschien een bekend iemand ontwaart). Weer een hele tijd niks. Dan weer een paar motoren (fotograaf achterop, waar gaat dat heen?) en auto's en weer een tijd niks. Het gat met de volgende 'gebeurtenis' wordt kleiner, daar zijn de eerste politiemotoren, de spanning begint nu echt toe te nemen. 

We zijn nu zeker drie kwartier verder. Nog even, nu begint het serieus te worden: meer motoren, met vlaggetjes en fluitjes, een luidsprekerwagen. Die kondigt een kopgroep van 5 aan met voorsprong van 41/2 minuut. Dat is ook ongeveer de tijd dat we nog moeten wachten op de auto met het bordje 'Inizio Gara'. Nu gaat het gebeuren! En ja hoor, daar komen de heren renners, ik herken alleen Gavazzi. Hun voorsprong blijkt gegroeid tot precies 5 minuten als het verder voltallige peloton in fila indiana voorbijstuift. Flits-flits, en het is weer voorbij, inclusief de ploegleidersauto's. De auto met het bord 'fine gara' de laatste. Dat was het dan, we fietsen tevreden terug naar Lucca. Ik had in dezelfde tijd ook enkele hoofdstukken uit mijn boek kunnen lezen, natuurlijk. Ja, mensen, soms dienen er pijnlijke keuzes te worden gemaakt in het leven...

Bini wint Gent-Wevelgem

Groots onthaal in Asmara, Eritrea

Het was een historische overwinning van Eritreeër Biniam Girmay in Gent-Wevelgem jl. zondag. De eerste Afrikaanse zege in een klassieker van het hoogste niveau. Leuk dat ie Daniel Teklehaymanot als zijn belangrijkste inspirator noemde (naast Marco Pantani). Daniel stond tijdens de tourstart in Utrecht 2015 op het podium wegens het winnen van de bergtrui in de Ronde van Zwitserland, kort tevoren. Hij woonde een aantal jaren in Lucca. Ik kwam hem vaak tegen, onderweg of in de fietswinkel Chronò van Paladino.

Tourstart Utrecht (ploegvoorstelling3 juli 2015)

Net als Teklehaymanot zijn inmiddels alle profrenners die hier woonden vertrokken naar andere oorden (meestal Girona, Monaco) of gestopt met fietsen (zoals onze ex-buurman Sebastian Lander). Dat is wel jammer, want hun aanwezigheid bepaalde mede de Lucchese fietssfeer waarvoor ik destijds bij onze keuze voor een prettige verblijfplaats ben gevallen.

Zelf fietsen

Vanwege het slechte weer staat het zelf fietsen even on hold. Dit weekend zijn er hier enkele evenementen, zoals de Verde Mura, een jaarlijkse driedaagse markt voor tuin en het overigens gezonde leven. Dat wordt een taaie aflevering voor de standhouders.

Inmiddels ben ik fietsend weer een beetje op stoom geraakt. Ik herstelde nogal traag van mijn fysieke inzinking in december/januari, en heb mede daarom nog steeds geen honderdje op mijn palmares voor dit jaar, maar al wel aardig wat hoogtemeters. Overigens moeten Monte Serra, Pizzorne en Cipollaio ook nog voor het eerst worden bedwongen. Ik ben er dit jaar laat mee, maar dat komt nog wel.

 

Met Paladino Meschi, Jan Wijnants klaar voor een mooi ritje Matraia

Favoriet blijven de heuvels aan de brede noordkant van Lucca. Aldaar heb ik al menig kilometer onder de wielen door laten gaan, bv. Matraia, een rit naar Fiano, Pescaglia en over Fondagno en Valdottavo weer naar Lucca.

Vlak na passage van het gehucht Fondagno, afzink naar Fondagno

Ook de klim naar Gombitelli, en dan verder over bv. Passo Lucese zit in mijn favotop10. Over die klim heb ik al enkele keren eerder bericht. Wel even afgstapt voor een fotootje:

Zicht op Gombitelli

 Sleutelbloemenberm

Dalen via haarspelden door het bos na Passo Lucese

Andere jaren fietste ik heel veel met buitenlanders uit alle windstreken die voor een korte periode naar Lucca kwamen voor een korte fietsvakantie. Helaas ontbreken die nu vooralsnog. Gelukkig zijn er nog enkele residents, zoals Stuart en natuurlijk de Italianen (met bijzondere vermelding van Paladino, Cristina, Bruno en Cristiana), al botert het onder die Italianen onderling wat minder, of het verschil in ambitieniveau is te groot geworden. Velen van de oude bekenden hebben bovendien een voorkeur voor gravelrijden of mtb-en. In ieder geval deze winterperiode. Al bij al rijd ik toch nog best regelmatig groepsgewijs en net wat vaker alleen dan gebruikelijk. Maar dat is ook leuk, en soms uit trainingsoogpunt ook slimmer.

Hier met Cristiana, Steve en Stuart

Uitzicht op de Tirreno

Er ligt een mooie toekomst achter ons

Het is al van 1976 geleden dat ik voor het eerst nijlpaarden in het wild zag. Dat was tijdens ons bezoek aan Rob en Tineke in Jimma, Ethiopië. We bleven 4 maanden, en die periode was in vele opzichten indrukwekkend, voor de rest van ons leven. Op zondag gingen we graag een rondje rijden om vogels te spotten, soms togen we naar de zgn. hippopool. Daar zaten ze dan, de nijlpaarden. De Chinezen wisten die plek ook te waarderen. Ze hadden er veel plezier in die nijlpaarden met stenen te bekogelen. Totdat zo'n nijlpaard er de sokken in zette, en achter ze aan kwam. Dan maakten die Chinezen zich gierend van het lachen uit de voeten. Het was ook mijn eerste kennismaking met Chinezen in het wild. En de eerste deuk in het idee dat alle mensen zouden deugen.

Ik ben een mazzelpik.Terugkijkend ben ik op een goed moment geboren, in 1949. Zo'n beetje het beste jaar ooit: de ergste oorlogsellende een beetje voorbij en een mooie toekomst voor ons. Wederopbouwkind, dat daarna de wind voornamelijk mee heeft gehad. In mijn eerste jaren was er nog gebrek aan alles, voor joepke was de suiker nog op de bon (hoe erg is dat?). Het was wel koud in huis, vooral op de slaapkamer. Mijn vader moest in de jaren '50 flink bijbeunen om het  gezin draaiende te houden. Een half ei op vrijdag i.p.v. een klein stukje vlees (katholiek en tamelijk arm tegelijk, we zouden 'later' zeker voor dit afzien worden beloond), op zaterdag in de bijkeuken de grote wasbeurt in de grote teil (als oudste mocht ik het eerst), etc.  We leefden destijds in betrekkelijke armoede. Maar het leven werd aldoor beter. Tot aan 1972 (Rapport Club van Rome, Grenzen aan de Groei) waren er geen grenzen aan de economische groei, noch aan de beschikbaarheid van grondstoffenen. Ook na dat alarmerende rapport stopte de economische groei niet, en we kregen het allemaal door de bank genomen nog veel beter. 

Weliswaar was er nog de oliecrisis in 1973. Ik hoor het Joop de Uyl nog zeggen: 'Het wordt nooit meer zo als vroeger'. Hij had net iedere arbeider een eigen auto bezorgd, en tioen werd het autoloze zondag. Het advies was verder: gordijnen 's avonds dicht, kachel lager, trui aan, korter douchen. Toen het probleem ( de oliecrisis) uit de wereld was geholpen ging de groei gewoon door, en inmiddels zijn we allemaal heel erg verwend geraakt.

In 1976, in Ethiopië, leefde ik voor het eerst een tijdje in een andere omgeving waar het leven niet vanzelf mooi was, eerder het tegendeel. Oorlog en hongersnoden. En het is ginder nog steeds ellende troef, oorlog en dreigende hongersnood. Tekorten aan alles, ook medicijnen. Onze 'zoon' Muluye bericht er over vanuit Lalibela, de beroemde kerkenstad. 

We hebben zijn opleiding (t/m universiteit) gesteund, maar hij is tegen ernstig nierfalen aangelopen, met uiteindelijk een niertransplantatie in India. Muluye begon een mooi reisbureau, maar de recente oorlog maakte een einde aan zijn werk, geen toeristen meer. Er zijn daar, en niet alleen daar tallozen wier perspectief op een beter leven uit handen is geslagen. Intussen blijft hij ziek, we steunen hem nu bij de aanschaf van de medicijnen die hij nodig heeft. 

Het gaat wat betreft Muluye om een om een persoonlijke crisis, eentje waar we als individu wat aan kunnen doen. Met de grote crises van deze tijd is het minder makkelijk.om in persoon iets te doen aan de oorzaak of de oplossing (zoals Frank Heijnen onlangs in de Volkskrant schreef).

Oorlog in de Oekraïne en de Klimaatcrisis

Dit lazen we in de Volkskrant van 10 maart jl.:
Zelfs een vastberaden Europese Unie kan echter niet voorkomen dat het op korte termijn voor veel Nederlanders zorgelijke financiële tijden worden. Een belangrijk deel van de boodschap van de regering zal ook moeten zijn dat de tering nu even naar de nering moet worden gezet, zoals het kabinet-Den Uyl destijds verkondigde: gordijnen dicht, kachel lager, trui aan, korter douchen. Dat kan wezenlijk schelen en het kabinet zou dat wat meer mogen benadrukken. 

Het gaat hier om de waarschijnlijke gevolgen die naweeën van de oorlog in de Oekraïne. De inflatie is nu al 12%. Een nieuwe koude oorlog lijkt in het verschiet. Nou ja, het allemaal maar een beetje erg ellendig,.momenteel. Hoeveel rampspoed kan je aan, in de wetenschap dat het moeilijk is iets aan oorzaak en oplossing te doen.
Maar natuurlijk kan er wel wat.
Voor de korte termijn is het uiteraard van belang de ergste materiële pijn bij de meest getroffen groepen te verzachten. Verreweg de meesten van ons kunnen echter makkelijk een onsje minder welvaart verdragen. En de rijkeren kunnen wat meer belasting betalen zeker overleven. 

Maar op de iets langere termijn heeft de klimaatcrisis een veel grotere impact. Al kunnen veel mensen zich daar weinig bij voorstellen hoe dat hen kan raken. Het is natuurlijk fijn dat onze zonnepanelen in maart veel energie hebben opgewekt, maar een goed teken is het eigenlijk niet.

Ook de klimaatverandering bedreigt de wereldvrede. Probeer je voor te stellen wat er gebeurt als de droogte in bv. Afrika het leven daar onmogelijk maakt. Door honger gedreven massa's op drift? Of als er nog wat ijsschotsen los raken van het poolijs en in zee storten. De zee 5 meter hoger zou dan kunnen. Alle inwoners van westelijk Nederland naar de Utrechtse Heuvelrug  en verder oostwaarts? Dat wordt sowieso dringen. Het is wel duidelijk: als we onvoldoende maatregelen weten te nemen tegen de opwarming dan wordt het knokken. Misschien overdreven, maar je zou het hamsteren op de eerste berichten van mogelijke schaarste als een opmaat voor dat geknok kunnen zien. We zijn nog altijd in de positie om er voor te zorgen dat het zover niet komt. Ook persoonlijk, al komt het vooral aan op, laten we zeggen, 'veranderingen van structuren'. Die gedachten hielden ook schrijver Paustovsky, wiens Verzamelde Werken ik nu met heel veel plezier aan het lezen ben (heel veel Oekraïne) begin vorige eeuw kennelijk al bezig. Konstantin Paustovski overleed op 14 juli 1968. In een la van het bureau van de schrijver werd een notitie gevonden, een soort literair testament. Er stond: 'Wij hebben gewoond op deze aarde, geef haar niet uit handen aan verwoesters, laag volk en leeghoofden.' Daar kan ik mij heel goed in vinden. 

Nou ja, en als het dan niet lukt de temperatuurstijging beneden de 2 graden te houden gaat het leven op aarde ook gewoon door, waarschijnlijk wel zonder ons zoals wij ons nu kennen:) . In het Eemien (circa 128.000 tot 116.000 jaar geleden), de warme periode voorafgaand aan de laatste ijstijd, lag de temperatuur op aarde rond de 2 graden hoger, en stond de zee een meter of 5 hoger. Toen liepen er hier nijlpaarden rond! Wie weet keren die dan terug. Dat zal met hun wandeltempo van circa 40 km per uur wel een tijdje duren. En, nu het nog kan, moeten er wel nog enkele robuuste ecologische verbindingszones voor die verplaatsingen worden aangelegd. Een zinvolle bijdrage aan de toelomst van de aarde. 

Best een leuk idee eigenlijk: nijlpaarden in de Ankeveense plassen of dobberend in de IJsel. Die zullen het daar naar hun zin hebben. Als er ten minste geen Chinezen in de buurt zijn.

___________

Zicht op Lucca vanuit Monte San Quirico