De Klim naar Gombitelli en de Wielosofie

(Arthur van Amerongen, column 14 januari):

'Ik lijd gewoon aan vergankelijkheidspijn. 
Want het leven is als een rol toiletpapier: 
hoe dichter je bij het einde komt, hoe sneller het gaat.'

Jules Deelder zei het iets anders: 'Hoe langer je leeft, hoe korter het duurt'

__________

De Klim naar Gombitelli

Het werd hoog tijd om de klim naar Gombitelli, een van mijn favoriete, weer eens te doen. Een test. Hoe makkelijk of moeilijk zou ik daar nu boven komen?  Want ja, voetbalgrootheid Robbie Rensenbrink (komt hij in de voetbalHemel of vanwege dat schot op de paal wellicht eerst in het Vagevuur?) overleed onlangs op de leeftijd van 72 jaar, zelf krijg ik dit jaar rugnummer 71 opgespeld, en mijn 'medische tussenjaar' 2019 doet zich nog altijd gevoelen; in verband met het gefiets zijn het vooral vermoeidheid en gebrek aan kracht waar ik wat last van heb. 
Daarom niet getreurd, natuurlijk. Tiriamo avanti! , niewaar? Ik geniet nog altijd immens van mijn escapades op het velooke. Vooral werken aan het herstel van een degelijke basis is momenteel het parool, het is nog pas januari.

Zondag jl. was het zover. Een ritje met een opbouw. Vlakke aanloop, een inklimmertje over Monte Pitoro (4,5 km) en dan, gebruikmakend van de korte afzink op de SP1, in vliegende vaart de klim naar Gombitelli op, de eerste honderd meters zijn gratis. Dan ben je op het punt 'where hell begins'. Nog bijna 8 km te gaan. Valt wel mee hoor, met die hel, maar er moet wèl gewerkt worden. 

Nee, het valt heel niet mee.... (op  deze manier)

Het gaat goed omhoog, maar ik vind het een prachtige klim. Veel gefluit van vogels, zo vroeg in het jaar. Wie weet stoot ik wel op troep wilde zwijnen, of staat er ergens een wolf die het op mijn kuiten heeft voorzien achter een haarspeld op de smalle weg op mij te wachten. Want ja, ze zijn present, en het is uiterst rustig, geen kip te zien, laat staan een renner. Helaas, zoölogisch gezien blijft het rustig. 

Zoals wel meer klims in de regio is ook die naar Gombitelli nogal onregelmatig, Dat maakt het lastig om een steady ritme aan te houden. Gemiddeld bedraagt de stijging 6% of daaromtrent. Heel regelmatig stukjes tussen 7 en 10, tot zelfs 15%. Maar ook wat aan 2 à 3 % tot zelfs een kort daalklimmetje. Om even 'op oew eige' te komen, Mijn vitesse ligt niet al te hoog, maar het vordert, en ik geniet. Ik slinger van bocht naar haarspeld. Dan komt het eerste huis in beeld, ik nader Gombitelli. En ja hoor, nog een bocht om, et voilà: Daar zien we het plaatsje liggen, fraai tegen de heuvel aangeplakt. 

Zicht op Gombitelli

Daar moet het heen, en dan bovenlangs naar rechts verder. Eenmaal tussen de huizen moet ik nog twee behoorlijk steile bochten nemen, langs de beroemde worstfabriek (Salumificio) van Cerù (kan nog net voor flexitariërs),  en langs het gelijknamige hotel (?)-restaurant (met schitterend terras, uitzicht op zee!).

Hier ben je echter nog niet boven. Dat is pas zover als je je tot boven het plaatsje hebt geslingerd, ongeveer ter hoogte van het huis van een bekende, zal ik maar zeggen. . 

Ging het nu makkelijk of moeilijk, de vraag aan het begin van dit stukje. Ben ik nu tevreden? Nee en ja. Duidelijk dat ik heb ingeleverd, maar ik kom toch redelijk probleemloos door de klimkilometers. En tsja, zwaar getalenteerd op dit vlak ben ik ook niet, ik ben nu eenmaal geen Marco Pantani. de tragische Elephantino (come lui nessuno mai!), de begenadigde klimmer.. Op 13 januari jl. zou hij 50 jaar zijn geworden. De klimbenen van Pantani, had ik maar één zo'n been.....

Maar ik moet verder. Het is nog even relaxt falso piano doorrijden richting splitsing: rechtsaf ga je de afdaling in over Fibbiano en Castello, terug naar Lucca. Ik vervolg echter mijn weg richting Passo del Lucese. Daar begint de lange afdaling. Oppassen, de zon dringt hier in dit jaargetij nog niet door, veel natte blaadjes in de haarspelden op de weg. Beter niet remmen, of, indien echt nodig, dat een beetje bekeken doen. In een van die natte bochten ben ik al eens onderuit gegaan, geslipt over een pakketje bevoren bladeren. Gelukkig nu geen ijzig gedoe, ook in de schaduw is het zeer ruim boven het vriespunt. Eenmaal de haarspelden voorbij kan ik lekker doorhalen tot aan de 'grote weg', terug naar Lucca.. 

Wandelen langs Acquedotto Nottolini naar Vorno

Weer thuis blijken Mary-Anne en Lucca ook net terug van hun lange wandeling (NB.een andere dan op de foto). Joep beetje moe, Lucca beetje moe. Het volgende pogrammapunt is buiten discussie: uurtje relax voor 2.

Mijn rust pakken, samen met het baasje

De Wielosoof

De geest moet waaien, merkte dichter Johnny de Selfkicker ooit op. Dat kan perfect op de fiets. Wel blijven opletten, natuurlijk. Vaak komen er mooie gedachten in me op tijdens zo'n lange klim, ik zit op de fiets en plots is daar een idee, zoiets. Het komt waarachtig soms dicht bij filosoferen! Nou, nou... Maar zie het allemaal maar eens te onthouden, zonder pen en papier. De (zogenaamd) diepere gedachten lijken in de afdaling voor een groot deel weer te vervluchtigen. 

Nee, dan Guillaume Martin, de bij het Franse Cofidis fietsende prof. En geen slechte: hij eindigde 12e in de Tour de France van 2019. Meneer is tevens filosoof, een ongekende combinatie. Hij schreef Socrates op de Fiets - de Tour de France der filosofen. De Nederlandse vertaling verschijnt op 29 maart a.s. bij Uitgeverij Balans. Staat op de bucketlist. Uit het persbericht van de uitgeverij: 'Op de fiets, zo wordt al snel duidelijk, verandert ons besef van tijd en ruimte en neemt contemplatie andere wegen dan we gewend zijn. Zo kan het gebeuren dat Heidegger in een greppel terechtkomt, Socrates de kop van het peloton overneemt en Sartre de Franse ploeg coacht. Een ding is duidelijk: fysieke topprestaties hoeven niet in strijd te zijn met intellectuele activiteiten.' 

Socrates is de kopman van de Griekse nationale ploeg, hij kan rekenen op zijn meesterknechten Plato en Aristoteles. Sterk team, een soort Ineos. Ben erg benieuwd hoe het verhaal verder loopt, en of er nog wielosofische hoogstandjes zijn te bewonderen.

Filosofen en sport, waar hebben we dat meer gezien? Er is een geweldige sketch van Monty Python, een voetbalinterland, waarin de Griekse filosofen het opnemen tegen hun Duitse collega's. We zien de grote denkers al mijmerend en argumenterend over het veld dalen, terwijl de bal onaangeroerd op de middenstip blijft liggen, buitengewoon spannend...... Kijkt u zelf maar..  

Strandnieuws

Het is nog lang geen zomer, maar het goede nieuws lacht ons al tegemoet! Voor de heren onder ons dan.... Volgens de Gazzettino di Sicilia is een sixpack uit de mode. Dat komt door de vrouwtjes. Een van de 5 redenen: als de man zijn buik laat staan accepteert de vrouw haar eigen lichaam meer (en hoeven ze niet louter slablaadjes te kauwen). Het mag dus afgelopen zijn met dat moeizame gedraaf en gefiets, heren. Tenminste, als u in de smaak wil vallen bij de vrouwtjes

Wandelen over le Mura van Lucca

Om over na te denken:

- 80% van de in Nederland geproduceerde drugs gaat naar het buitenland

- 80% van de Nederlandse landbouwproducten gaat naar het buitenland

Tot slot

Dit verhaal is lang genoeg. Diverse onderwerpen verhuizen naar het volgend blog. Er is genoeg interessants aan de hand, en er is genoeg wat zorgen baart of diepe ergernis oproept. Om maar wat te noemen: de toeslagenmaffia bij de Belastingdienst. pure horror. En dan waren er nòg mensen die meenden dat de slachtoffers het er wel zelf naar gemaakt zouden hebben. Nee, uit overtrokken beheerszucht zogenaamd rationeel diverse data koppelen en algoritmes het werk laten doen, het is de hel. En, zo valt te vrezen, meer en meer de toekomst.

Over Sardientjes kom ik (ook) nog wel te spreken. Goed mogelijk dat deze beweging eindelijk de politiek in Italië in de goede richting gaat duwen.  

Aldus: tot de volgende keer!