Over (het) leven

  

  

Mathieu van der Poel, de nieuwe Marcel Kittel: met Alpecinshampoo zit mijn haar altijd goed

9 januari 2020

                          Fuck off met je vuurwerk!

Kerst en Nieuw

Zo! Het feestgedruis is weer voorbij. Wat een zaligheid, de kerst/ny-periode hier. Knallen bleef hier in Lucca in tegenstelling tot in Nederland beperkt tot de uurtjes rondom de jaarwisseling, en dan voornamelijk op een paar aangeduide locaties. Ook qua zwaarte won Nederland met 10-0 van Italië. Hier niks van ravage, zwaargewonden en wantoestanden als hulpverleners bekogelen met gevaarlijke zooi; het bleef gewoon gezelllig. Niettemin ging hondje Lucca,getraumatiseerd als ze al was van het geknal in Utrecht rillend de eerste nacht van het nieuwe jaar in. Dus de vuurwerkellende ontvluchten is niet helemaal gelukt. Overigens,als je dat in Nederland denkt te doen door een paar dagen in een huisje op de Veluwe te gaan zitten ben je ook nergens zeker van. Ik las dat een familie vuurwerkrefugees en hun hond op zo'n gegarandeerd rustig huisjesterrein tegen middernacht onaangenaam werden verrast door hun buren die evengoed meenden aldaar het nieuwe jaar met een hoop geknal te moeten inluiden. Tsja, aan nullen en enen geen gebrek in Nederland. Of ze hier zeggen: aan ignoranti. Ik ben het met die steenuil van hierboven eens: Fuck off met je vuurwerk! De petitie is getekend, nu nog een beetje politieke lef. Bij CDA en VVD met name...Niet toevallig vind je binnen die partijen ook veel klimaatontkennergekkies. Lees DIT boomers!! ('Strijd tegen klimaatcrisis hadzin toen die nog te winnen was').

Overigens hoeven we in januari niet te vasten, want we hebben heel normaal gegeten en gedronken, verre van gevroten en gezopen.

                                       Piazza del Giglio in kerstsfeer

De eerste maand

We zitten hier alweer een maand. Het mag dan op de dag van onze aankomst nogal nat zijn geweest, daarna hebben we louter zonovergoten dagen genoten. Temperatuur overdag altijd boven 10 graden, geregeld boven 15 ook. En dus voltrok een groot.deel van onze tijd zich fuori casa. Anders gezegd:het was goed van wandelen en fietsen. 

Op de non-bicidays wandelen we met hondje Lucca een eind weg. Op bicidays doet M-A dat in haar eentje. Vaak gaat het naar het park bij de rivier de Serchio waar ze (Lucca) lekker kan rossen met haar soortgenoten, of bijvoorbeeld, zoals met Driekoningen (hier: Befana) naar Monte San Quirico  aan de overkant van de rivier. Heerlijke lichte lunch bij Pane & Marmellata als break aldaar.

                  Doorheen M. S. Quirico, langs de herinneringspaaltjes gevallenen 1e W.O.

Het dagelijks leven hier ziet er tamelijk overzichtelijk uit. Relaxt is wel het kernwoord, het tempoligt niet hoog. Behoorlijk mindfull, zal ik maar zeggen. Het is wel vooral Lucca die het ritme bepaalt. Ze is erg levendig en wil graag naar buiten. En ja, er moet natuurlijk ook gekakt worden. Het moeten kakken doet zich voor het eerst voor tegen achten in de morgen. Dan mag ik haar uitlaten, M-A ligt dan nog te knorren. De tweede, langere shift,(minimaal ca. 1,5 uur) is meestal voor Mary-Anne; ik ga  mee op dagen dat ik niet fiets. Nou ja, enzovoort, ik bespaar jullie de verdere details van onze routines..
Elke dag ben ik al bij al goed in beweging. Maar we zitten ook geregeld, met name 'savonds om DWDD en het nieuws te kijken. Niet dat we daar per se vrolijker van worden.Soms is TV kijken wel goed voo mijn gemoed. Op de vroege zondagavond wil ik me nog wel eens verlustigen in het kijken naar met gelukzalig gezang omgeven kerkdiensten, uitgezonden door de EO. Prachtige teksten, zoals: 'Leid ons op Uw tijd in Uw Heerlijkheid' en 'Uw waarheid heeft noch paal noch perk'. Wat een overgave klinkt daar uit oude en jonge gereformaarde kelen!

                                        Met Cor en Liesbeth in 2018 in de 'corte' van Tambellini

Het mooie is wel dat we Lucca overal mee naar toe kunnen nemen, zoals naar een van onze favoriete eetgelegenheden Tambellini in Sant' Alessio, aan de andere kant van de rivier. We zijn er al weer een keer geweest, en het was weer bijzonder lekker.

         Omslag Menukaart (gemaakt door cheffin Manuela)

Vast punt in de dag is het bezoek aan Bar Martini van Giulia, waar we einde middag ook veel buurtbewoners, waaronder ook een aantal buurthondjes ontmoeten. Echt de stambar van ons alledrie..

                              Giulia, nog met nekbrace na haar valpartij begin november

Fietsen

Intussen heb ik ook al weer de nodige ritjes op mijn Pina gemaakt, en dat slechts een enkele keer alleen. Het is dan ook prachtig fietsweer, stralende zon, de laatste 2 weken wel in samenhang met frisse nachten met temperaturen soms even onder nul. Dat is wel uitkijken voor gladderigheid, zeker als je vroeg op pad gaat. Vertrekken doen we daarom meestal tegen of omstreeks het middaguur, en de ritten zijn vooralsnog van bescheiden lengte, maar er is doorgaans wel wat aan klimmetjes te overwinnen. Geleidelijk zullen omvang en intensiteit toenemen. Heel mooi in ieder gaval dat het allemaal weer kan na mijn medische tussenjaar.

                                  Ritje ter ere van Fausto Coppi




    Bij de in november j.l. gesneuvelde, 800 jaar oude steeneik van Montemagno



                                   Daar ligt ie dan, hopelijk was zijn leven zinvol?

                Wat een ellende GIRO 5215 Rode Kruis voor de mensen, en zie HIER voor                          doneren voor de natuur. Ik zeg: DOEN!!

Ouder worden

Hoe ouder je wordt hoe meer je op je zelf gaat lijken. Naar het schijnt. Zeggen ze. Ik ben nu 70, volgens sommigen het nieuwe 50. I wonder..... Laat ik maar doen alsof ik dat ben dan, 70.  Wanneer moet ik dat anders doen dan? Zeker en vast voel ik de tijd in mij verschuiven. Of ik nu dan meer op mezelf lijk dan pak hem beet 10 jaar geleden....daar moet ik nog eens over doordenken. Komen er tegenwoordig wellicht meer dan vroeger twee zielen in mij naar voren? En lijk ik daarmee wat meer op mezelf? Ik denk het. Want het zat er altijd al wel,die dubbele ziel. Je ziet het ook wel in mijn motto voor deze blogs: 'Leven is leven, en je moet er doorheen.' 

Er is een ziel die gevoelig is voor de kommer en kwel in deze wereld. Daar is heel veel van, meer dan een individu kan (ver)dragen. De haren schieten je geregeld droef te moede. Dat kan heel neerdrukkend zijn, somberte opwekken. De andere ziel zegt: het leven is mooi maar je moet het zien. De kunst is om het ongeluk zo veel mogelijk buiten de deur te houden, zei de gekende filosoof Schopie. 

In dit verband ben ik benieuwd wat de nieuwe gespreksreeks van Fokke Obbema in de Volkskrant over de vraag: 'Wat is voor U een zinvol leven?' aan ideeën gaat opleveren. Het eerste gesprek met Vlaamse filosoof Katrien Schaubroeck ('Hoe je iets doet, is belangrijker dan wat je doet') was alvast de moeite waard.


                                     Ouder worden en verval

Jammer dat Jules Deelder niet meer onder ons is. Want die wist in ieder geval het antwoord op die andere vraag: Wat is de zin van het leven? Volgens wijlen de dichter: de zin van het leven is dat we vergaan. Voor mij ligt de zin van het leven in de voortplanting, het doorgeven van je genen. Op dat vlak heb ik jammerlijk gefaald. Voor zover bekend. Voor mij komt het er dus op neer mijn zin in het leven te behouden, of, zo u wilt: zin in het overleven. mede geïnspireeerd op wat vriend Schopie daarover heeft gezegd. De balans vinden valt niet altijd mee. Geen wonder, het is geen toestand, maar een streven.   Ik heb weer niks met wat de EO-zangers over hùn worsteling zongen: 'In de woestenij, Heer, blijf ons nabij'. Je staat er toch zelf voor. Zelf probeer ik het te regelen met genieten (natuu, fietsen,tal van kleine dingen), onderhouden van vriendschappelijke relaties.en nieuwsgierig blijven. O.a. De dagscores op deze punten zijn uiteraard divers, en daarmee ook de balanseindscore. En dat is maar heel normaal.

Kamagurka in De Groene: dopingtest

Top 5 Favoriete Vogels

1. Gestoorde fuut
2. Werkuil
3. Schijtlijster
4. Thuisfluiter
5. Geilgors