Wachten op iets betere tijden

 

De media is, de media zijn; de data is, de data zijn. U zegt het maar...

Nieuw appartement

Er waren n.a.v. mijn vorige blog vragen hoe dat nu zat met het waarom van ons alternatieve appartement. Het antwoord ligt besloten in deze foto:

Op ons oude adres, in de binnenstad want binnen de Muren, vindt momenteel een grote renovatie plaats. De klus zou al in september zijn geklaard. Mooi niet. Nu zouden de werken volgens de actuele planning einde februari moeten zijn voltooid. Het wordt vast mooi, en we houden er serieus rekening mee dat het gaat lukken om aldaar de geneugten nog te genieten in de periode dat we hier zijn. 

Gelukkig is ons alternatieve appartement, in de binnen-binnenstad, want om de hoek bij het Forum Romanum c.q. Piazza Michele, ook behoorlijk prettig, zij het gesitueerd op de 4e verdieping. Het appartementengebouw ligt aan de zeer drukke Via Fillungo, de alhier bekenden weten dan genoeg. Van die drukte hebben we overigens vrijwel geen last. Alleen in de weekeindelijke nachten wil het rumoer van ruzies en geschreeuw wel eens opstijgen naar 4e hoogten. 

Valse start

Al vanaf dag 1 van het nieuwe jaar word ik hier in hartje centrum tijdens mijn ochtendrondje met het hondje (om circa 8 uur) onthaald op de welluidende zang van diverse merelmannen. De zang van de hoop. Het luisterrijke merellied stemt vrolijk, zelfs ietwat optimistisch: de natuur, zij gaat gewoon door.  Goed gezien van die merels om ons een hart onder de riem te steken in dit op nogal wat fronten zorgelijk tijdsgewricht. Crisis op vele fronten, vergeet ook de grondstoffencrisis niet. Niet te veel aan denken? Of juist wel? Het persoonlijk handelingsperspectief ontbreekt veelal, maar ook weer niet altijd (bv. in de klimaatcrisis). Schopenhauer nog eens vragen. 

Zonsondergang 3 januari

Onze eerste weken hier waren zeer aangenaam, er waren vele plezierige sociale ontmoetingen. Om te beginnen natuurlijk het onthaal door Cristina en Paladino op de dag van aankomst. Hier in het centrum en op de Muren ben je een groot deel van je vrienden-/kennissenkring na twee weken al wel tegengekomen. Compacte stad. Die ontmoetingen zijn meer voor de korte babbels waarin het belangrijkste kan worden uitgewisseld. Meer tijd voor een echt gesprek hebben we dagelijks bij Bar Martini, met uitbaatster Giuly, de localo's en met onze Vlaamse vrienden Jan en Kris die regelmatig voor een aantal dagen overkomen uit België. Reken daarbij nog de ontmoetingen en gezamenlijke wandelingen met andere hondenbaasjes.... en concludeer dat we niets te kort komen op sociaal vlak. We hebben het naar onze zin hier, 'geen beter leven dan een goei', zeggen ze in Brabant. En zo is het. Ook hondje Lucca is molto contenta. Ze is al haar vriendjes alweer tegen gekomen. Grappig hoe die hondjes elkaar ook na 1,5 jaar meteen herkennen en van hun ontmoeting een waar spektakel maken.

Dolle boel af en toe.

        Klooster San Francesco                           Spektakel maken met vriendje Willy

                                                                             (van Simona en Simone)

En toch.....

Niettemin ...... ik heb nog geen meter gefietst. Dat voelt sowieso al als een valse start. Mijn met Kerst opspelende verkoudheid ontwikkelde zich tot een erg hardnekkige. Amateurdiagnose: vastzittende hoest. Na 2x een negatieve test, een saturatie van 97 en een temp van 36.8. Pas de laatste paar dagen zijn er tekenen van verbetering, de vaste hoest is een losse aan het worden. Tegelijk word ik nu dagelijks bezocht door heftige hoestaanvallen van andere aard; ze gaan gepaard met benauwdheid, alsof slokdarm en luchtwegen een innige verstrengeling zijn aangegaan. En mij daarbij stevig afknijpen. Het zal nog wel enkele dagen duren voordat het echt over is.

Tenue: reclame voor geneesmiddel

Hopelijk kan ik ergens komende week het zadel weer onder de billen schuiven. Intussen blijf ik wel in training. Elke dag zo'n 10 km met het hondje, elke dag minimaal 4x de trappen op naar ons appartement. En enige theoretische studie op de site van Wielerflits, door het lezen van Peter Winnen's De dag dat ik in de berm ging zitten, en met het eerste nummer van BiciSport van dit jaar. O.a. met artikel over Wout van Aert: 'Pas op voor de wolf!'

Door mijn ongesteldheid mijden we drukke plekken zoveel mogelijk. Dat valt in de Via Fillungo nog niet mee, vanuit onze voordeur schieten we dan ook zo snel mogelijk een rustiger parkoers op. Alle winkels, restaurants en bars zijn open, gewoon tot laat. Als het ergens te druk is gaan we niet naar binnen. En druk is het op veel plekken binnen, niet zelden worden de afstandsregels niet opgevolgd. Ook buiten is de kans groot dat we in de drukte tegen een ongevaccineerde mondkaploze aanlopen. 

Over Covid in Italië

De besmettingscijfers lopen hier ook stevig op, niet zo verwonderlijk met zo weinig beperkende maatregelen en de wijdverbreide vaccinatieonwil. In Toscane is het aantal positieve testen in één week toegenomen van 126.888 op 30 december naar 218.441 op 6 januari. Hier neemt het aantal ziekenhuisopnamen i.t.t. in Olanda wel toe, ook op de IC's. Italië heeft ook te maken met een menigte no-vaxers. De pikantere berichten komen in de krant. Zo was er een senator die overal verkondigde wat een onzin dat gedoe met die COVID allemaal is. Ondanks zijn naar eigen zeggen voortreffelijke immuunsysteem liep de gast toch een besmetting op. Binnen een week was ie kassie-wijlen. En zo was er een arts die weigerde zijn patiënten het vaccin toe te dienen. Hij had speciaal een rode viltstift aangeschaft om de plek waar hij de fysiologisch zout-spuit zette te markeren. Pleister erover, net echt. Aan het einde van de dag mikte hij de vaccins in de vuilbak. De man is in de kraag gevat. In de provincie Lucca schijnen er 320 'medici No-vax' rond te lopen... Hoe leggen die hun beroepseed uit?

Afijn, er komen hier strengere regels aan. Er komt een vaccinatieplicht voor >50-jarigen. Dat heeft in Toscane al geleid tot een boom in afspraken voor het zetten van een vaccinpikuur, het gaat om de eerste prik. En eigenlijk is er sprake van slechts een boomn-pje. 1900 afspraken op een totaal van 183.500 nog in het geheel niet gevaccineerden is ook weer niet zo geweldig. De verwachting is wel dat het aantal afspraken snel flink de hoogte in zal gaan. Over een paar weken kan je zonder "Green Pass' niet meer naar je werk; Vanaf morgen mag je zonder al niet meer bus en trein in. Vanaf 20 januari ook geen winkel meer in. Een soort lockdown voor NO-vaxers wordt ingevoerd, zoveel is zeker. Ze doen hier dus een 2G-tje. Hopelijk gaat het helpen. Ik heb nog niet gehoord of gelezen dat sluiting van winkels en restaurants etc. wordt overwogen. Hopelijk gebeurt dat ook niet, we hebben de 'leegheid' van het bestaan hier tijdens de eerste golf meegemaakt. En als ik hersteld ben wil ik graag weer eens naar een van onze favoriete restaurants. NB. Ik heb het nog niet geschreven of het is vandaag gebeurd.

Overigens is het wachten op een virusvariant die net zo besmettelijk is als omicron en net zo veel schade doet als Delta. Dan zijn de rapen gaar. Zeg niet dat het niet kan.

Om naar uit te kijken

In de eerste plaats naar het gewone leven, lucht en ruimte, maatschappelijke rust, bewegen zonder vrees. Maar ook naar nr 11 van UILEN dat in de loop van deze maand uitkomt. Als redactielid heb ik daar ook in Lucca nog aan gewerkt, al was dat nog slechts de drukproeven controleren

UILEN nr.11

UILEN nr. 11 ligt nu de drukker. Het betreft een extra dik jubileumnummer (160 pp) vanwege het 25-jarig jubileum van STONE, een van de bij het tijdschrift betrokken Uilengroepen.

Nadere info over inhoud en bestelwijze is te vinden op www.steenuil.nl

Kwa koers kijk ik uit naar de start van Tirreno-Adriatico op 7 maart, start hier dichtbij in Camaiore. Ik smeek de beschermheilige van de wielrenners dat deze mooie koers mag doorgaan.

Ik kijk ook uit naar het nieuwe boek van Michel Houellebecq, Anéantir in het Frans. Ik ben fan. Het boek is op 7 januari uitgekomen, tegelijk met de Italiaanse vertaling. Die vertaling zou ik wel willen lezen, maar het is wel een dikke pil, 600 pp of daaromtrent. Daar ga ik wel wat lang over doen, maar anderzijds is de Nederlandse vertaling pas dit najaar te verwachten. Lastige afweging. Want ik wil ook graag beginnen aan Verhaal van een Leven, deel 1 van Konstantin Paustovsky. Als ik Peter Winnen uit heb.

_______________________________________________________________

Deze dappere figuur probeert de kerk op Piazza Michele tegen te houden. Gemaakt door:

Emanuele Gianelli

Fideli sono i cani (dat zei il capo dei capi  'Toto’ Riina)

Terug in Lucca na 1 1/2 jaar

De eerste dagen, uitrusten en settelen

‘Ik ben niet bang dat ik ziek word’, schreef Paolo Giordano. ‘Waarvoor dan wel? Voor alles wat de coronavirusbesmetting kan veranderen.’ 

Zo, inmiddels zijn we al weer een dag of 10 terug in ons geliefde Lucca (aankomst 23-12). We zijn hier  prima geland,want hartelijk ontvangen door vrienden en kennissen waarvan we inmiddels een goed deel al hebben ontmoet. Dat is ook weer niet zo heel moeilijk, in een compact centrum als dat van Lucca en wandelend over de fameuze Muren kom je elkaar vrij gemakkelijk tegen. Meteen na het betrekken van ons alternatieve appartement in hartje stad, gelegen aan de drukke winkelstraat Via Fillungo hebben we ons eerst gemeld bij Bar Martini, ons 'stamcafé, van Giuly Zina. Dezelfde avond waren we te gast bij Cristina en Paladino voor het avondeten. Nou, beter konden we niet landen...

Het was onze tweede poging om naar Lucca te treinen. De eerste, die van twee weken eerder mislukte wegens al te strenge inreiseisen in Zwitserland: 10 dagen quarantaine voor als je daar wilde overnachten. En dat wilden we, in Basel, en de volgende dag in Milaan. De treintrip in één ruk maken met een hondje erbij is nu eenmaal geen optie. Bovendien hadden we begin december nog geen zicht op wanneer we ons konden laten boosteren. Maar de situatie veranderde snel, het vuurtje onder de boostercampagne werd flink opgestookt (bedankt, Hugo) en Zwitserland liet haar quarantaine-eis vallen. We konden de totale lockdown in Nederland ontvluchten zonder al te grote risico's. Er bleven nog genoeg voorwaarden over: negatieve PCR-testvan maximaal 48 uur voor de reis, en een lap aan te viullen vellen van een inreisdocument, zowel voor Zwitserland als voor Italië. 

Onderweg

In de trein van Basel naar Milaan

De etappes Utrecht - Basel en Basel - Milaan verliepen uitermate relaxt. Er waren kennelijk veel annuleringen want bij het reserveren van onze plekjes zat de coupé hierboven afgebeeld heel wat voller. Hondje Lucca vond het ook allemaal best. Ze leek met ons te genieten van het passerende landschap.

Het Meer van Domodossola

Sneeuw!

 

De hectiek begon op Milaan Station, een kopstation. Flinke drukte en ietwat chaotisch. en op dit moment de brandhaard voor Corona bovendiem. Oppassen maar... . Lange rijen bij de apotheken voor een test. Gelukkig was ons prettige hotel op minder dan een boogscheut gelegen. 

Het bleek nogal moeilijk in Milano Centro om voor hondje Lucca een geschikt stukje groen te vinden voor haar sanitaire gang. Bebouwing en wegen nemn alle ruinte in. Met al dat drukke verkeer is de luchtkwaliteit beneden peil. Misschien dat ze daar het concept verticaal groen/bos eens zouden moeten uitproberen. Goed voor de luchtkwaliteit, het nut voor hondje Lucca lijkt me dan weer beperkt. Ze is wel lenig, maar geen steile wand-artiest.

Gelukkig vonden we een geschikt strookje, waarvan de netto beschikbare kakruimte echter werd beperkt door allerlei bouwsels, waaronder dit indrukwekkende herdenkingsmonumentje.

De derde etappe Milaan - Lucca was veel vermoeiender: heel druk in de trein met 'voor-de -kerst-naar-huis-reizigers', en twee keer overstappen (Bologna, Prato). Bovendien vele tunnels onderweg, waarvan de passage weinig werd geapprecieerd door hondje Lucca. Ja, het is een gevoelig typje, ook al bang voor vuuurwerk.

Al met al was 3 dagen treinen ook voor ons best vermoeiend, heel fijn dat we meteen na aankomst niet hoefden na te denken over aan te schaffen natjes en droogjes; daar werd in ruime mate in voorzien. 

De volgende dag, de vrijdag voor Kerst ging heen met inrichten, c.q. wennen aan het nieuwe appartement, inzitten en inliggen (later meer daarover) en het doen van noodzakelijke inkopen. Al doende snoven we de sfeer van de stad, c.q. het centrum weer naar binnen. 

Tsja, met Kerst begon het meteen stevig te regenen. Mijn voor de Kerst voorziene fietsdebuut viel daarmee letterlijk in het water. De regen duurde erg lang, wel 3 dagen. Daarna brak de lente uit, en ik werd ziek. Nog niet op de fiets, dus. Er ontwikkelde zich een stevige verkoudheid, lastige luchtwegen hypothekeren de dag (en de nacht....). Zou ik dan toch...? Het zou zomaar kunnen, met verwijzing naar die laatste drukke treindag. Iets opgepikt onderweg toch nog? Een zelftest dan maar voor de zekerheid. Gelukkig was de uitslag negatief. Maar ik bleef wel behoorlijk verkouden, het zat diep, hoesten als een door overwerk overspannen stier. Nu gaat het langzaam weer een beetje de goede kant op. Hopelijk kan ik de komende week toch de weg op. Het ontbreekt in ieder geval niet aan grinta.

Lucca voelt zich inmiddels helemaal thuis (si sente a casa)

Het gerenoveerde Hotel Universo heet nu Grand Hotel Universe...  hier in (natte) kerstsfeer

Lucca en de rest van de wereld leven weer op (maar het hort en stoot nog)

Zwarten kennen de wereld van de zwarten, èn van de witten. witten kennen allleen de wereld van de witten (Stephan Sanders)


________________




















De Serchio onderlangs Monte San Quirico


31 mei 2020




Ergens wel jammer dat er een eind is gekomen aan de superstrenge lockdown zoals we die hier in Lucca mochten genieten. We mochten zo'n 10 weken lang niet naar buiten, echter alleen voor iets dringends, en dan heel erg kort en zo dichtbij mogelijk. In de praktijk betekende dat alleen het hondje laten kakken (om de hoek) en voor een boodschap (om de andere hoek). Het was dus uitermate rustig op straat, en van ons riante terras was ook geen verkeer te horen. Slechts een keur aan vogels doorkliefden de schone lucht en deden van zich horen.

De cafés zijn weer open, met restricties w.b. aantal bezoekers en onderlinge afstand

Inmiddels is met het loslaten van de meeste van de maatregelen de lucht weer wat minder schoon, en de drukte op straat weer grotendeels terug. Gedaabn met de rust. De meeste winkels, bars en restaurants zijn weer open. Alleen de hordes toeristen (en de rolkoffers) ontbreken. Dat scheelt heel veel slokken op de borrel. Lucca is weer van zichzelf. Het is een zegen voor sfeer en beleving, maar een ramp voor de neringdoenden en de van hen afhankelijken, de hordes werknemers met kleine contracten. Er is wel staatssteun, maar beperkt. En wat erger is...... door de bureaucratie hebben velen de toegezegde steun voor de maand maart nog niet binnen. Hoe ook... de economische gevolgen van de Coronarisis zijn ook hier in Italië immens. Eerst en vooral bij de 'haves-iets minder -tot heel weinig', de categorieën die altijd al het meest de sjaak zijn. Het aantal officiële armen is dan ook veel meer dan verdubbeld, de voedselbanken hebben te maken met een toenemend aantal klanten, tot 70% meer verzoeken in het zuiden des lands



Goeie schoenen, maar te weinig mensen kopen ze nog.... 

De vooruitgang staat niet stil....

In de afgelopen jaren heb ik regelmatig verhaald over het verdwijnen van kleine kwaliteitswinkels in Lucca-centrum. Zo verdween een prachtige macelleria  in dè centrumstraat Via Fillungo ten faveure van weer een ijswinkel. Doorgaans kwamen vestigingen van de grote ketens in de plaats van die vaak karakteristieke winkels. Elk jaar meer ijs- en andere snelvreetwinkels, alsmede kleding-en schoenenwinkels van 13 uit een dozijn.
Die ontwikkeling liep samen op met de opkomst van het massatoerisme, zo vanaf begin jaren '90. En met de ontvolking van Lucca-centrum. Een deel van de resterende kwaliteitswinkels krijgt nu de nekslag vanwege de corona-crisis. Ze overleven de toch al gestaag teruglopende klandizie niet nu ze ook nog een maand of 3 Corona-gesloten moesten blijven. Zo sluit de kwaliteitsschoenenwinkel van de gebroeders Lenci in de Via Fillungo eind dit jaar definitief de luiken, na 110 jaar. Dagelijks rijen vanwege de uitverkoop nu, dat dan weer wel... De gemeente heeft ontdekt dat de locale economie wat al te afhankelijk is geworden van het toerisme, en beraadt zich over mogelijkheden om het wonen in het centrum te bevorderen, voor levendigheid en voor meer klandizie voor de winkels, juist ook in de wintermaanden. Bekeken wordt o.a. of het aantal B&B's kan worden omgezet in woonappartementen voor de eigen bevolking.

Zij gingen hemelen....

De vooruitgang ('vooruitgang') biedt maar weinig plaats voor romantiek. Wonderlijk genoeg is er in Lucca-centrum nog altijd een ouderwetse smederij gevestigd, van de gebroeders Paladini. Sinds 1870. De foto geeft een idee van het begrip 'ouderwets'.

Romeo Paladini aan het werk

Dat zoiets nog bestaat...  mijn romantiekklier (iets onder het hart) onderging een hevige prikkeling toen ik de smederij van de gebroeders Paladini voor het eerst zag. Maar nu is vorige week baas Pietro overleden, bijna 90. Hij viel met zijn fiets, dijbeen gebroken, ziekenhuis, ging goed, en toen ineens niet meer. Hij was de allerlaatste sleutelkoning van Lucca, met als specialiteit historisch hang- en sluitwerk. Hij kon nog sleutels maken voor ingewikkelde deursloten uit 1300 of daaromtrent. Broer Romeo staat er nu alleen voor, het zal wel niet lang meer duren of ook de allerlaatste smederij in Lucca-centrum sluit de deuren.

Deze week ook overleden: mijn favoriete kapper (jawel) Giuliano. Zijn kapperszaak in het centrum was tevens een ouwehoercentrum, Italiaanser kon niet. Voor zover binnen mijn mogelijkheden deed ik graag mee aan dat geouwehoer. Dat ging het beste als het over de koers ging. Want Giuliano was zeker ook een passionato della bici. Begin januari sprak ik hem nog, hij kwam even in zijn oude zaak kijken, waar ik net in de stoel van zijn rijk getatoëeerde opvolger Massimiliano zat. Man, hoe die Giuliano de schaar liet vliegen.... een wonder! Het ging hem goed, zin in zijn pensioenjaren. Maar zijn lever dacht er anders over. Hij werd 69.

Giuliano in de stoel bij zijn opvolger, Massimiliano

Nog meer helden die gingen:

Phil May, zanger van de legendarische band The Pretty Things, passed away (75 jaar). De Roadrunner runt niet meer. Deed het destijds minder goed in onze ouderlijke huiskamer. 'Maria callas zingt beter'. Klopt!  Het is ook niet van de categorie 'Music to the Milions'...
"In Engeland werden The Pretty Things rond 1965 niet als beatgrootheid gezien. In Nederland wel. Toen The Rolling Stones bedankten voor een optreden in veilinghal Op Hoop van Zegen in Blokker viel de keus op May en de zijnen. Hij eindigde de woeste voorstelling zonder linkerbroekspijp." Kijk, dat zijn teksten!

Live:: https://www.youtube.com/watch?v=2cY4uRT198s - drummertje!

Origineel: https://www.youtube.com/watch?v=qktg57kHl4w

Jonge Phil, werd destijds uitermate ruig bevonden..

Ook Willy Schmidt stopte met leven, hij werd iets ouder dan Phil May, 93. Ik weet niet of hij kon zingen. Wat Willy wel kon? Heel goed hockeyen, bij HTCC in Eindhovenl hij was daar nog een tijd trainer van mijn broer Mark, destijds een hockeytalent. Maar nog beter kon Willy voetballen. Hij was de laatste nog levende oud-speler van het kampioenselftal van E.V.V Eindhoven uit 1954, samen met o.a. Frans Tebak (zie vorige blog). Een getructe linksbuiten, hij heeft ook enkele jaren voor Ajax gespeeld. De fameuze schaarbeweging, die heeft Piet Keizer van Willy geleerd. Heeft Piet zelf gezegd.

Eindhoven (W. Schmidt onderste rij, rechts; FransTebak bobenste rij, 3e van links)

En, tenslotte.. , overleeed vorige week ook Jan Boot. 'Banjo' was jarenlang mijn technisch begaafde en aimabele teamgenoot in de 'sterrenformatie' HTCC (HES), de inmiddels in een fusieclub.opgegane hockeyclub in Eindhoven. Voor HTCC heb ik precies 25 jaar gespeeld, vanaf mijn 7e jaar.

Met zekere regelmaat komt het team nog bij elkaar voor een reünie, dit jaar in september. Dat zal nu met 4 man minder zijn, 3 andere ex-teammaten gingen Jan voor. Confronterend is het wel...

Lucca tegen de stroom in

Oude vrijheden deels terug

Ikke moe, ikke moet ff ruste onder het bankje


We zijn blij met het feit dat we weer bewegingsvrijheid hebben. Dat is wel weer wennen, Zelfs hondje Lucca moest regelmatig afzien bij de nu weer langere wandelingen. Dat gold zeker voor baasje Joep, de vermeende coureur. Die moest toegeven dat je op zijn leeftijd na 10 weken complete stilstand qua conditie en kracht niet kon voortgaan vanaf het punt waar je was gebleven. Qua vorm en zo. Dat had-ie trouwens al wel gedacht, maar om er dan ook echt mee geconfronteerd te worden......

Maar het is wat het is, en daar gaat het om; een mooie levenswijsheid (heeft het gebracht tot mijn top-3 motto's). Dus ik ben kalmpjes aan weer begonnen. De eerste weken mocht uit fietsen trouwens uitsluitend alleen. Samen fietsen mag weer sinds kort. Helaas ontbreken dit jaar fietsers uit de vele buitenlanden, waarvan ik er vele over de Toscaanse wegen heb geleid. Dus het samen fietsen beperkt zich tot ritjes met een beperkt aantal localen, zoals met Paladino en Cristina een lange rit (wat had ik het zwaar...) over San Baronto en Lamporecchio (woonplaats Andrea Tafi) en diverse koffieritjes met Stuart, waaronder eentje met fraaie klim over Monte Bello naar Pietrasanta, prettige pitsstopplek, maar in deze tijden al evenzeer verstoken van bezoekers van buiten als Lucca. 



Het zo goed als lege centrumplein in kunst(enaars)stadje Pietrasanta

Ja, al met al ziet het fietsen er hier dit jaar toch heel anders uit. Minder kilometers, minder in groep door Corona-maatregelen . Minder een sociale activiteit ook, wegens het ontbreken van buitenlandse fietslustige bezoekers,jarenlang goed voor een deel van de lol. De komende weken ga ik mijn best nog doen om weer qua vorm weer enigszins op punt te geraken. Hopelijk werken rug, benen en prostaat een beetje mee. En kom ik nog een been van Jaïr, de Utrechtse powerball,  tegen...... Dat zou pas helpen!

Chiatri, onregelmatige klim, tot max. 15.1%

________

Muzikaal Intermezzo 1: Ali Birra (Ethiopië, Oromo)
________

2 juni 2020, nationale feestdag

2 juni 1946: "De Italiaanse republiek is geboren!"

En dat is vandaag dus 64 jaar geleden. Na de val van het fascisme moest het volk per referendum kiezen voor ofwel (de terugkeer naar) de monarchie ofwel voor de republiek als staatsvorm. De republiek won, met 2 miljoen stemmen meer. 





Foto: Ciao Tutti-blog

Van feestelijkheden en vlagvertoon was vandaag in Lucca in ieder geval geen sprake. Sowieso zijn alle events vanwege Corona voorlopig nog van de baan, maar andere uitingen van een feestelijke stemming zagen we vandaag tijdens onze stadswandeling ook niet, het was eerder nogal leeg. Zelfs de twee kranten die ik vandaag las deden er het zwijgen toe. 

Italië kwam die eerste jaren maar met horten en stoten op gang, verarmd en verdeeld als het was. In 1948 werd een aanslag gepleegd op Palmiro Togliatti, leider van de communisten, destijds een der partijen in gevecht om de politieke hegemonie. Het gebeurde net tijdens de Tour de France van dat jaar. Het land dreigde weer uiteen te vallen. Het verhaal gaat dat premier De Gaspari telefoneerde met Gino Bartali, de grote Italiaanse coureur, ook om zijn grote daden in de oorlog beroemd en geliefd. Of hij het land wilde redden van de ondergang. Door de Tour te winnen. Da's goed, zei Gino, en won. Mooie beelden die de romantiekklier andermaal kietelen. Of het verhaal klopt? Sommigen houden het op een mythe. Geenszins een mythe is het verhaal over zijn hulp aan de joden tijdens de oorlog. In Israël heeft hij dan ook de heldenstatus.

De herinnering aan de goede daden van Gino Bartali ('de Vrome') werd in 2016 nieuw leven in geblazen.  Het eerste Israelische Pro Team (ICA, Israel Cycling Academy; nu Israel Startup Nation) besloot Bartali's vaste smokkeltraject tussen Firenze en Assisi ter ere van zijn nagedachtenis als ploegtraining af te leggen. Met een tiental genodigden; een van hen was ik. Voor mij een prachtige herinnering, om meer redenen een van de absolute hoogtepunten uit mijn 'wielercarrière', lees het verslag van die dag er maar eens op na. 



Eten bij Tambellini met Guilia en Luca

4 juni 2020

Mary-Anne (zonder tattoos) tussen de bloeiende Jasmijn bij Bar Martini

Wanneer weer naar Nederland?

Het is ook weer standvastig mooi weer hier. Nou ja, zoals in Nederland ongeveer de laatste tijd, maar dan zonder de terugvaldagen (behalve vandaag dan: ook in Lucca regnachtig). Betekent dat de tattoos op armen en benen op straat weer worden blootgesteld aan het daglicht, en soms ook op andere landstreken des lichaams; je kijkt je ogen uit!

Volgens plan zouden we op 10 juni weer richting huis gaan. In 3 dagen, per trein. Reis was geregeld, de onderkomens onderweg eveneens. Maar de reis werd enkele weken terug geannuleerd. De komende week bekijken we wanneer de reis wel weer mogelijk gaat zijn. Het moet wel kunnen zonder al te veel gedoe onderweg. Vooralsnog gaan we er van uit dat we ongeveer half juli terugkomen. En tot dan voelen wij ons hier wel op het gemak nu we er weer wat op uit mogen. Vanavond naar vriend Carlo van Ristorante La Norma. Hondje mag ook mee, mag hier eigenlijk overal,en in NLD niet.

________

Muzikaal Intermezzo 2: De scheet van de Week

________

Slokdown ten einde

Soort van nieuw normaal (op weg naar)

Zou de vooruitgang nu een beetje stil gaan staan? Verwachtingen gaan alle kanten op, waar het naar toe gaat? Nobody knows. Maar de meeste meninghouders denken dat het 'anders' gaat zijn dan in het pre-Coronatijdperk. Gaan we naar een betere wereld, naar meer gelijkheid, minder armoede? Naar een manier vam leven met meer respect en ruimte voor de natuur? Ik mag het hopen. Maar ik vrees ook. Michel Houellebecq, éen van mijn favoriete schrijvers, weet alvast:  "We zullen na de lockdown niet in een andere wereld wakker worden; het zal dezelfde wereld zijn,maar dan erger." 
Nou,  fasten your seatbelts!

Antiracisme

De gang van zaken rond de gruwelijke moord op George Floyd in Minneapolis, Minnesota, de acties erna en de discussies in de media er over maken een ding wel duidelijk: er is veel al dan niet verborgen racisme onder de mensen. In Nederland ook, getuige alleen al die toeslagaffaire bij de Belastingdienst, een regelrechte schande, zou ik zeggen. De overheid bezondigt zich zelf ernstig aan racisme, hoewel daar officieel natuurlijk geen sprake van is. Want de Grondwet staat het niet toe.
Maar bij de Overheid werken mensen. Dragen we dan allemaal het racismevirus in ons? Een ongemakkelijke vraag. Maar gezien ook de openingszinnen boven aan dit blog toch de moeite waard om de vraag niet uit de weg te gaan.

Ik moet onwillekeurig denken aan mijn jeugdjaren in Eindhoven. 'Fijn' katholiek gezin, het hele leven speelde zich af in de katholieke bubbel. Op school heb ik bij mijn weten nooit iets gehoord over kolonialisme, slavernij, racisme, uitbuiting. Dat was in die tijden nog een politiek uiterst heikel onderwerp.
Overigens ook nooit iets gehoord als zou de zwarte medemens tweederangs zijn. Zo expliciet ging dat niet. Die beeeldvorming verliep subtieler, zou je kunnen zeggen. Wij katholieken moesten de 'arme zwartjes' verheffen. Er moesten kerken worden gebouwd, ginder. Zo kon de doelgroep makkelijker de genade van de Hoogste bekomen, zal het idee zijn geweest. Met bemiddeling van de Witman, dus.  Bij toerbeurt kwamen de toen nog talrijke missionarissen op verlof in de kerk om een ruime bijdrage vragen voor hun nobele werken in den zwarte vreemde. De bedelpreken van de missionarissen gingen er destijds in als koek (of als Gods woord in....). Lekker makkelijk ook wel: je voelt je een nobelegodsvruchtige burger om met je bijdrage 'de zwartjes' te helpen,zonder dat je je hoeft sappel te denken over de achtergronden erbij.

Tussen de misssionarisbezoeken hielden (lagere) school en mijnheer pastoor onze betrokkenheid bij de verheffingsgedachte levend. Wij spaarden melkflesdoppen bij het leven, en ook het zilverpapier van pa's sigarettenpakjes (Golden Fiction) was waardevol materiaal dat te gelde kon worden gemaakt. En pa maar roken, de zwarte medemens zou er beter van worden. Dat lijkt zeer de vraag, maar voor pa's longen gold dat zeker niet: In zijn pensioenjaar kreeg hij longkanker, wist die aanval op het nippertje af te slaan, en overleed uiteindelijk pas op zijn negentigste.

Waarschijnlijk, ik neem het aan, hebben meer mensen dergelijke herinneringen. Via het fanatiek sparen van zilverpapier en melkflesdoppen zal je niet meteen racist worden, dat niet. Maar het zal zo zijn dat er al doppen sparende gaandeweg door beeldvorming wel een kiem voor werd gelegd. Die je je niet (altijd) bewust bent. Die kan leiden tot ellendige uitwassen, zoals we nu ook weer beleven. Maar die er onbedoeld en zonder we ons dat  realiseren voor zorgt dat het niet-witte deel van onze gemeenschap zich tweederangs voelt.

Zilverpapier sparen voor de missie doen we al lang niet meer, dat scheelt al met die beeldvorming. Als op basis- en middelbare scholen nu, in tegenstelling tot vroeger wèl ruimte is of wordt gereserveerd om zaken als kolonialisme, slavernij, racisme, uitbuiting aan de orde te stellen... dan kan het goed komen.

Modern leven

Nu ook in Lucca: ecologisch slootkantbeheer

______

Jammer: in China is de luchtvervuiling weer helemaal terug op het oude vieze niveau. Gaat dat bij ons ook zo zijn?

Toegevoegd op 5 juni (uit column Bert Wagendorp VK):

"In China is de lucht alweer net zo smerig als voor de crisis. Nog even volhouden, dan is het hier ook weer zover en kunnen we opgelucht ademhalen."