We gaan weer fietsen (maar nog geen fiets...)

 Nieuwe plek, toch vertrouwd

Dit is een deel van het grote terras, behorende bij ons nieuwe onderkomen. Hoewel de lente nog niet echt is ingetreden konden we toch al prima buiten zitten bij een graadje of 10-11, maar wel in het zonnetje. Vanaf het balkon kijken we in zuidelijke richting, vandaar. En als we die kant op kijken, wat zien we dan? Dan zien we de Monte Serra, dé testberg voor elke een beetje wielrenner uit Lucca en omstreken; je kan er van 3 kanten op. Gaan we natuurlijk weer doen...

terras in mei/juni

 

 

                                                     parkoersverkenning op de aaipet

 

Ginder in de verte, met die masten, dat is 'em, de Monte Serra, kanniewachte. Wie deze klim virtueel wil beleven leze Mountain Higher.

 

 

 

Ondanks het feit dat we voor het eerst op dit adres zitten is alles toch vertrouwd. Het is wel een stukje rustiger, en ook lichter dan ons vorige onderkomen, we wonen/slapen nu niet aan de straatzijde, maar aan de achterzijde/tuinenzijde waar nauwelijks verkeer te horen is. We kijken vanaf het terras zelfs uit op 'onze' voormalige tuin, waar we aanstonds de door ons geplante krokussen in bloei zullen zien schieten.  En de andere tuinen van dit voormalige agrarische gebied tussen de via del Fosso en de Via dei Borghi. Want, dus, maar, we zitten in de zelfde buurt, maar twee panden verderop dan alle vorige keren. Inmiddels is gebleken dat ik het eerder ingesleten ochtendlijke patroon van krantje halen, bakker, bar Martini en een praatje bij Rosario van de ijzerwinkel nog niet verleerd ben.

 

 

goed te zien dat in ieder geval enkele van de restauraties zijn afgerond: Casa del Boia

 

In deze historische gebouwtjes wordt een museum ingericht rond de pelgrimsroute Via Francigena. We gaan zeker en vast een kijkje nemen.

 

Nog  ff niet fietsen

Tim Lindley (van Sheffield naar Lucca verkast) kwam ons vrijdagmiddag j.l. van het vliegveld oppikken. Des morgens had hij al de Vlaamse continentale coureur Nick Wynants de omgekeerde richting opgereden, die moest geloof ik naar de ploegvoorstelling. Tim, topgozer, werkt samen met baas Paladino van Chronò, wat mij betreft dè fietswinkel in Lucca, trefpunt ook voor vele hier in de buurt woonachtige profis onder de coureurs.

Zelf heb ik (helaas) nog niet gefietst. Het eerste weekend ging sowieso al grotendeels op aan diverse organisatorische dingetjes die even moeten gebeuren aan het begin van zo'n lang verblijf. Maandag was hier wel een heel mooie (fiets)dag, maar door een misverstand tussen Paladino en mij, èn door de vertraagde aankomst van de door hem bestelde nieuwe fietsen zit ik nu nog zonder carboros.

paar rondjes over Le Mura is ook mooi

Die maandag zie ik als de tot nog toe enige gemiste fietsdag. Dinsdag was het namelijk naadje met het weer, en dan moet het koufront uit het noorden nog arriveren om tot aan het weekend te zorgen voor min of meer abominabele (fiets)omstandigheden: er wordt veel sneeuw en regen verwacht.

Zo meteen ga ik naar Paladino's winkel om Mary-Anne's stadsfiets op te halen die vast onderdak geniet als we in NLD zijn. En om voor me zelf snel een fietsje te regelen, want het kriebelt me te veel. Want van dromen over fietsen alleen heb ik inmiddels wel genoeg.

          dromen zijn bedrog

 

Vriend Piero is niet meer...

Een van de vaste klanten in het café van Giulia was jarenlang Piero. Was, want hij is in september j.l. overleden na een val in bad. Hij werd 82 jaar. In de vroege zomer van vorig jaar heb ik hem nog eens naar zijn voordeur gebracht. Hij stond niet zo vast meer op zijn benen, oorzaak drank in combinatie met sowieso verlies aan coördinatie. Ik vroeg me toen al af hoe lang hij het nog zou volhouden. Op 13 juni 2014 schreef ik in mijn laatste blogje van dat jaar het volgende.......

 

Piero is als enige overgebleven van een groep van 5,6 vrienden, die na hun pensionering van hun zware werk in de olijven en de druiven etc. jaren lang vrolijk kattenkwaad uithaalden in de buurt. Zij kwamen ook graag in het café van Giulia. Ook elders hadden de vrolijke heren dan al wel wat tot zich genomen. De stemming zat er dus altijd goed in. Dat leidde geregeld tot potsierlijkheden. Zo moest Piero bij de ingang van de bar eens ontzettend niezen. Daarbij vloog zijn kunstgebit rechtstreeks van waar het hoort te zitten in de afvoer van het riool. Met vereende krachten wisten zijn vrienden uiteindelijk het deksel te lichten en Piero's kunstgebit uit de drek te bevrijden. Verdomd, toch een beetje vies geworden! Maar daar wisten de mannen wel wat op. Even afspoelen onder de kraan, klaar!

Nu scharrelt Piero in zijn eentje rond, als hij zijn huis al uitkomt. Aldaar schijnt volgens de verhalen een heks te heersen. Een beetje troosteloos, zijn bestaan. Het zal mij benieuwen of hij er volgend jaar nog is..... (13 juni 2014)

 

 

Vissen in de Fosso