Weer terug van Lucca (na 2 weken).....

 

Beeld op de Muren van Lucca

Genieten

Waar word ik zoal vrolijk van? Van heel wat eigenlijk wel. Meno male (gelukkig maar). Bijvoorbeeld van onze 20 uur nieuwslezeres, woensdagavond in een fraai rood jurkje. Dat rode jurkje eigenlijk vooral. Van een wandeling met Mary-Anne over de Muren van Lucca, met een licht alcoholische versnapering (en/of thee) na. En van de scherts in de fietswinkel van Paladino, o.a. over de stand van het land, la Bella Italia, volgens hem en anderen hier failliet. Da's dan weer niet om mee te lachen. De vrouw van Pala, lerares Cristina, moet zelf papier kopen voor haar klassen, school noch  ouders hebben het geld daarvoor. En 's avonds moeten de schriften mee naar huis, anders worden die gejat.  Een andere schande volgens Paladino is dat er in Toscane en in andere traditionele wielerstreken binnen Italia komende maand niet of nauwelijks wedstrijden georganiseerd kunnen worden: wegens geldgebrek. Sommige ploegen gaan uit pure nood dan maar in Noord-Africa wedstrijdje rijden. Nota bene! Italia is een Midden-Afrikaans land geworden dat naar het noorden trekt om te kunnen wedstrijdfietsen.

Wel weer lachen is het met de zwarte dames langs een van mijn favoriete racerondjes, het zogeheten Hoerenrondje . Die lachen ook naar en/of om mij, om redenen die ik over laat aan de fantasie van u, lezer. Of om het over andere vormen van kunst te hebben... ik heug me nog het bezoek met Sonja en Richard aan Gent vanwege de tentoonstelling van Panamarenko in het SMAK te Gent; ik moest er weer aan denken toen gisteren in het nieuws kwam dat de baas daar, Jan Hoet was overleden.

Aeromodeller (Zeppelin), 1969

 

Uiteraard word ik ook vrolijk van al het vogelengezang onderweg, tijdens mijn ritjes op de Cannondale. De mannelijke vertegenwoordigers van soorten als Europese kanarie, Tjiftjaf, Zwartkop, de al genoemde Cetti's zanger etc.etc. laten zich van hun meest levenslustige kant horen. Gisteren (donderdag) vielen mij vooral de uitbundige Zanglijsters op; kennelijk zijndie niet allemaal tot paté  verwerkt. En des avonds lach ik mijn eige zelf de stuipe bij het lezen van 'Trager dan Snelheid', ja, een boek van Herman Brusselmans. Zo kan ik nog even doorgaan. Het leven is mooi, maar je moet het zien, weet je wel? Daar komt het wel op neer. Zo kijk ik er tegenaan als ik op mijn vaste stekje op het Anfiteatroplein neerstrijk voor een glas gezonde hersteldrank.

Genieten naar voren, dat kan ik ook. Morgen begint Beleef de Lente weer, met o.a. mijn favoriet de Steenuil. We verwachten zeker daarvan mooie beelden op de nieuwe nestlocatie (een anti-marterkast in een 105 jaren perenboom). En om bij het fietsen te blijven.... Zaterdag Omloop het Volk, kan niet wachten, de opening van het Noord-Europese wielerseizoen. Ik tip Lars Boom als winnaar. Evengoed kijk ik uit naar onze fietsvakantie hier in mei, etappegewijs door Toscane; Mary-Anne op haar Merida-ebike, ik op mijn Cannondale. Mary-Anne is dus van het bagagevervoer, dat spreekt!

Schaduwen en Sluiers

Ook in Nederland wordt het lente, hoor ik. En zie ik in de mooie fotoreportages van Freek Mayenburg over het Groene Hart. Die komen we voor enige tijd ter plaatse beleven. Vanmiddag vliegen we terug naar Amsterdam. En gaan dan meteen door naar het ziekenhuis in Eindhoven. Daar ligt mijn oude vader, en hij ligt niet best. De artsen met wie ik dagelijks contact heb gehad spreken hoopvol uit dat hij het ziekenhuis ook nog wel van de buitenkant zal kunnen bekijken. Binnen de familie- en vriendenkring wordt daar hevig aan getwijfeld. Niettemin moeten we ons voorbereiden voor als hij toch nog met ontslag zou kunnen. Er moet dan veel aan Thuiszorg worden georganiseerd. Dit alles heeft ons hier flink bezig gehouden: overleg met het ziekenhuis, overleg met de zorg, overleg met de familie. Graag gedaan, daar niet van. Want ja, hoe is het eigenlijk? Het is wat het is, en daar gaat het om. Hoe het intussen met onze Ethiopische 'zoon' Muluye gaat, weten we niet, maar ook hij ligt niet best.

Fietsen als afleiding

Op de fiets kan ik de zinnen goed verzetten. Gisteren, donderdag heb ik een rustig ritje van net aan 50 km gereden, een ritje dat ik heb opgedragen aan mijn vader. Beetje jammer wel dat ik de Gran Premio di Camaiore, de eerste serieuze profkoers hier in de regio, ga missen. Ik had daar graag mijn mede-Gaullist Marc de Maar aangemoedigd, die volgens mij mee rijdt voor zijn ploeg United Healthcare. Ook Thomas Dekker zal ik waarschijnlijk niet kunnen aanmoedigen als hij hier over enkele weken in de rondte rijdt in de Tirreno-Adriatico.

Parkoers GP

 

Mooiste zelf gereden route (met Michel en Dario) in de laatste week was zeker het Serra-rondje over Buti. Een schitterende klim vanuit dat plaatsje. Mooi open, in de zon, mooi uitzicht steeds. Pittig zeker ook. Voor Buti is het nog valsplatterig, in het stadje ter plaatse van het marktplein gaat het abrupt naar 9%. Dan moet er al een beetje worden gewerkt. Dat wordt verderop op sommige stukken zeker zo, als het bij tijd en wijle naar de 15% gaat. Toch kwamen we gezond boven, de laatste kilometer konden we rond de 4% al een beetje uitbollen. We kozen voor de afdaling naar Calci, lekker haarspeldend over een prima lopende, en goed overzichtelijke weg. Tot aan dat plaatsje zelf, waar het in een klap smal wordt en bochtig blijft. Oppassen hier.

 

Ook deze mooie herinnering neem ik vanmiddag mee in de vlieger naar het vaderland.