Leven, als het kan

                           ... tussen de olijfboomgaarden.....

Bezoekpiekje

                                          Mark, Timo en Roel lopen binnen

Het was gezellig met de 3 elkaar overlappende parties die de afgelopen weken Lucca aandeden. Ook een beetje druk voor ons natuurlijk, en een beetje passen en meten. Volgens mij is dat best goed gegaan. We hebben samen gefietst, gegeten, gewandeld en geterrasseerd, c.q. het glas geheven, maar niet de hele dag en niet met allen tegelijk. Dat dan weer niet. Zaterdag jl. was iedereen weer terug naar Nederland, voor Koningsdag te genieten natuurlijk. Alleen Noud en Ineke maakten met hun camper nog een omtrekkende beweging via Venetië en Oostenrijk. Om Koningsdag te mijden, wellicht.


         Noud & Ineke. En Mary-Anne        Met Timo en Roel in vogelkijkhut


                      Familie-eten op ons terras - er werd ook veel gelachen....

Niettemin heb ik die drukke week goed mijn kilometers kunnen maken, 520 in totaal, waarbij 5300 hoogtemeters waren te overwinnen. Niet het langste, maar denkelijk wel het mooiste ritje ging in internationaal gezelschap van enkele Italianen, 2 Noren en CORridore Bergen Henegouwen (ex-voorzitter  van WV Het Stadion, qua tenue de Go Ahead Eagles  onder de wielerverenigingen) over o.a. de zogeheten Piccolo Mortirolo. Best pittig, die klim, maar komt toch niet in de buurt van de echte Mortirolo in Noord-Italië, die elke geaarde would be-coureur uiteraard op zijn/haar palmares behoort te hebben..


          3e van rechts: Cor (foto: Roberto Ciampi)

Uit een van de vele olijfgaarden op deze klim kwam plotseling een hoedje boven de berm te voorschijn. Onder het hoedje bleek Dario aanwezig, met een fototoestel om zijn nek. Met het oog op de Gran Fondo di Versilia van zondag jl. (overigens gewonnen door zijn La Bagarre-ploeggenoot Hubert, en andere ploeggenoot Stefano Cecchini (!!) op de 3e plaats) had hij zich een rustdag gegund. Dat leverde een hele serie mooie foto's op, zoals de volgende twee.


         .. op de Piccolo Mortirolo: grinta zat, maar de aftakeling laat zich merken....
                              ... Cor ging ietsje harder omhoog, minder sleet/meer talent....

Helaas miste broer Mark 2 dagen wegens een in Firenze opgelopen zonnesteek, da's veel tijd voor als je maar een week hier bent. Hij kon niet mee met het voor vrijdag geplande tochtje naar de moerassen van Massaciuccoli, op door de alweer edelmoedige Paladino ter beschikking gestelde fietsen. Aldaar op een zakdoek moerasnatuur en Romeinse archeologie.



Jammer dus dat Mark niet mee kon, maar tegelijk ook erg leuk om het tochtje met beide neven te ondernemen. En de lunch bij de uitspanning van onze bevriende Kroaat aan de rand van de moerassen smaakte ook al bijzonder goed. Enkele beelden:


                                                            Monte Balbano



               Massaciuccoli.... de Romeinen (en de Etrusken) waren ons voor!


 Afscheidsconsumpties met Liesbeth, Cor, Mark, Timo en Roel

Leven en Verval

Leven is Leven, ..... en je moet er door heen (R.F. te A.)
Met het fietsen (en daar niet alleen) merk ik wel dat de sleet er aardig op zit. Elk jaar wat minder kracht, elk jaar wat langzamer herstel van (m.n. fysieke) inspanningen. Pijntjes hier, pijntjes daar. Dat hoort ook zo, op mijn leeftijd. In feite ben ik ruim over de grens van mijn biologisch-functionele houdbaarheid heen. Maar ik wil nog wel een tijdje voort. In de wetenschap dat er op elk moment iets stuk kan gaan in mijn lichaam. Niet te veel over nadenken, maar er kan heel veel stuk in een mensenlichaam. Niets anders te doen dan tot de tijd dat het zo ver is proberen de tijd zo prettig mogelijk in te richten; met leuke èn nuttige dingen, want ook dat kan leuk zijn. Lukt aardig, al maakt de toestand in de wereld dat niet altijd even makkelijk.

Eigenlijk zou ik nu in een land als Mali moeten wonen, als wijze oudere onder een grote Baobab-boom gezeten mijn visie op het reilen en zeilen in het dorp gevend aan hen die zich nog wel moeten uitsloven. Zo'n sfeer zou me bevallen, zij komt sterk naar voren uit een bundel van Cees Nooteboom met prachtige verhalen over zijn reizen door Afrika  (De roeiers van Port Dauphin). Die spelen zich alle af in een tijd dat nog geen mens voor vakantie naar dat continent toe ging, de jaren '60.  In deze moderne tijden is van die sfeer niet zo veel meer te herkennen. Verval, aftakeling van oude culturen, en richting ervan zijn overal ongeveer hetzelfde. Het is de vooruitgang, die niet stilstaat. Wij kunnen nauwelijks anders dan maar een beetje meebewegen.

 

Verval van een bestaande cultuur en het dan maar wat meebewegen is ook onderwerp van de onlangs uitgekomen roman Soumission van Michel Houellebecq, mijn favoriete schrijver, of toch een van de.. In de loop van mei verschijnt de Nederlandse vertaling). Wat gebeurt er als de Moslimbroederschap de verkiezingen van 2022 in Frankrijk wint, om vervolgens de sharia in te voeren? Mensen maken dan keuzes, ze moeten ook. Maar welke? De hoofdpersoon bekeert zich. Hoe het verder gaat moet ik nog lezen.

 

Lichamelijk verval is, anders dan - wellicht sociaal en cultureel verval -, onomkeerbaar; iedereen gaat een keer dood. Zoals gezegd, zelf wil ik nog graag verder, maar ik vermoed dat ik het goed zou kunnen accepteren als op een dag blijkt dat ik op weg naar een snel einde zou zijn. Naarmate een geliefde uit je kring van familie of vrienden ouder is, is zo'n definitieve aftakeling makkelijker te accepteren, hoe triest een afscheid ook moge zijn. Als het om jonge mensen gaat wordt het een ander verhaal. Zoals bij Noa, basisschoolleeftijd, kleindochter van vrienden Martien en Marie-Louise uit Nijmegen. Begonnen met een tumor in de hersenen, die vorig jaar weer terugkwam. We volgen het proces van vallen en opstaan en de ellende en onzekerheid die dat voor ouders en grootouders met zich mee brengt via direct contact en de nieuwsbrief 'Noa, de allerliefste'. Aangrijpend, want ingrijpend....... Het gaat nu heel slecht met Noa. Hoop is er niet meer.

 

                               Caroline op haar laatste profielfoto op Facebook

 

Vanochtend (1 mei dus) kwam het trieste bericht van vrienden Maarten en Carla dat dochter Caroline (39, toffe meid, fysisch-geografe)  deze nacht is overleden. Een paar jaar geleden werd zij al getroffen door borstkanker; van de operatie en de daarop volgende chemo herstelde zij goed. Twee weken geleden werd zij verlost van een tumor in de hersenen. Nog geen twee dagen later begonnen de complicaties en de hevige pijn. Er was geen kruid meer tegen gewassen. Wij delen hier in Lucca het verdriet van de familie.

 

 

                                                      Capella Monte, een groet aan Caroline